31 ene 2012

Volven as suecas

                                       Terra de soidade, "Ensamlandet"


      Os países totalitarios evitan  que os turistas se mesturen coa poboación local, a razón é ben sinxela, para evitar o anelo e a contaminación con modelos sociopolíticos moi distintos que creen demandas aperturistas. Así aconteceu na vella España dos sesenta e setenta, a proliferación do turismo en xeral e en particularidade o dos desenrolados  países nórdicos xerou un efecto económico importante nas arcas do goberno franquista pero tamén unha ruptura social interna  nunha poboación atrasada.



                                                                                   Anna Katarina Martin
Ánxela e Vari Caramés.
Anna Katarina Martín

      Ulla Kruse, unha muller sueca que casou cun daqueles españois sentiu en carne propia o significado de entrar en contacto entre dúas culturas tan distanciadas; o resultado é obvio, incomprensión, receos, problemas de comunicación; conclusión, illamento. Moitas décadas despois, a súa filla, Anna Katarina Martín, nun traballo autobiográfico e performativo con reminiscencias cinematográficas métenos na pel de esa muller –ela a cualifica de heroína-  que aínda que sufriu aquel lóxico distanzamento e pouco tiña que ver co prototipo da icona proxectada da muller sueca. Dicía Eugenio d’Ors  que a mellor forma de narrar, de contar é a de facelo en clave biográfica, porque entre outras cuestións é a máis sentida. O traballo comisariado para a sala Alterarte da Universidade de Vigo nesta ocasión por Ánxela Caramés reproduce varias imaxes da época e outras na que a propia artista se instala neses mesmos lugares, tamén aporta nun audio conversas coa  nai e un sobrecolledor  texto, nun belicoso castelán,  se dirixe aos seus sogros. Quizais o máis interesante da mostra é o feito de sacar a luz unha problemática para nós inusual e ademais con credibilidade. 




  * Terra de soidade, de Anna K. Martin, na sala Alterte da Universidade de Vigo no Campus de Ourense. Comisariado de Ánxela Caramés, até o 23 de marzo.  Estado Crítico, 10 comisarios 10 artistas

30 ene 2012

Las horas



       Quede claro que todas las horas cuentan incluso las que malgastamos. La
vida es como el tránsito entre dos relojes, uno chiquito y amable que nos recibe, y otro grande e implacable que nos anunciará el final. Por nuestra memoria transitan todo tipo de horas ya vividas y el anhelo de revivirnos en algunas de ellas, como si eso sirviera de algo, también están aquellas otras que proyectamos al futuro olvidándonos de la hora más importante, la que usted y yo estamos disfrutando




                 José Paz

29 ene 2012

Gotthard Schud, a realidade subxectiva




Gotthard Schuh
           Hai autores que a través da imaxe fotográfica descóbrennos o mundo, fannos literalmente sentir e valorar o que temos máis preto.  Autores inquedos por natureza que reinterpretan a realidade pasándoa polo seu tamiz, someténdoa a unha particular balanza.  Miradas cheas de poesía e expresividade artística que lle dan gran forza ao medio e que o poñen a un nivel de moita altura.

           Gotthard Schuh (Berlín, 1897-Kusnacht, 1969) autor suízo que temos a oportunidade de disfrutar até o 29 de febreiro na sede madrileña da Fundación  Mapfre é un deles. Pioneiro do fotoxornalismo moderno soubo mirar máis alá e aportarlle a emotividade e a sensibilidade psicolóxica necesaria a unhas imaxes que rapidamente se identifican co el.  Da atmósfera que moitas delas destilan  emerxe un universo persoal que incide en todos nós e a partir do que moitos outros partiron, entre eles o mesmísimo Robert  Frank, presente tamén na mostra.

Spanair, no comment

                                    José Paz



    *Publicado xornal La Región 29/01/2012

Marilyn Forever




              Qué no hubiéramos dado aquel tórrido 23-24 de junio de 1962 por ser Bert Stern (Brooklyn, 1929) cuando en compañía de su asistente se dirigía a la suite del hotel Bel-Air de los Ángeles. En sus manos había un encargo importante, pero difícil de imaginar que sería tal de permanecer para siempre en la retina de la historia. Bert y su ayudante Leif-Erick Nygards tenían la encomienda de fotografiar a Marilyn Monroe (Los Ángeles, 1929-Los Ángeles 1962), icono sexual del momento y un mito en ciernes. Bert apostó fuerte, y conminó a la protagonista de “La tentación vive arriba” a posar desnuda, o casi, y ella aceptó, la condición, ocultar una cicatriz de una reciente operación de vesícula que le aportaba un toque menos angelical pero más humano. Ninguno de ellos lo sabía, aquella sería la última, no sólo para Vogue, la eternidad quedaba a un paso, desde entonces el mito hoy pervive vigoroso. 


              Muere joven y deja un cadáver hermoso, y nunca mejor dicho. Así, boca abajo, con el teléfono descolgado y un tubo vacio de Nembutal sobre la mesilla de su habitación fue como apareció semanas depues muerta sobre su cama de Brentwood, la descubrió su criada. Siempre se dudó si por voluntad propia, nada mejor que dejar un toque de ambigüedad al destino para sobredimensionar el personaje, que por otra parte, en vida nunca dejó a nadie precisamente tibio. Trescientas biografías sobre ella dan idea de hasta que punto esa minúscula mujer de infancia triste, de padre desconocido y madre “descuidada”, ha generado morbo. Hoy sería una venerable anciana, pero la seguimos imaginando como entonces, con las mismas curvas poderosas y la sonrisa eterna incrustada en un rostro angelical, matizado por esa peca como de postín. Norma Jeane Parker, su verdadero nombre, calzó amantes y maridos de altura, así, indistintamente, el de más envergadura intelectual y física fue sin duda Arthur Miller, quien le aportó ese toque de estudiosa, pero también hubo otros no tan aplicados, como los Kennedy, Sinatra, Elia Kazan, Joe Dimaggio...la lista es verdaderamente generosa. No existía galán que soportase indemne semejante cuerpo explosivo perfumado en Chanel 5, o sumergido en Don Perignon para anestesiar penas y liberar miedos, como en la famosa sesión junto a Bert Stern, en la 
 cubierta tan sólo un velo trasparente dejaba entrever unos insinuantes senos. En la mítica sesión descubrimos a las dos Marilyn, de la mujer madura y mirada limpia pasamos a otra no tanto, de mirada más bien brumosa y tirada en la cama como hermoso ángel caído, dos botellas de champangne francés mediaron entre ellas. A Vogue no le gustaron o no se atrevió con las imágenes, al día siguiente las repitieron con la actriz encorsetada en un elegante traje negro. Las únicas que publicaron, semanas después ya sólo quedaría el mito.


26 ene 2012

Noche y día

                                             José Paz
      


 Pienso en la posibilidad –espero que lejana- de que un día la noche y el día se pongan de acuerdo, que ambas razonen, y que una de las dos claudique en favor de la otra, renunciando a cumplir con el papel asignado desde tiempo inmemorial. Puede parecer una tontería, pero nos íbamos a enterar de lo que significa perder esta dualidad,  vamos, que ríase usted de la crisis.

25 ene 2012

Unha de piratas



                       José Paz

     Quizás Pete Towshend non andaba tan descamiñado cando anunciou publicamente o seu desexo de emascular a Steve Jobs. Ao mítico músico, Apple -léase Itunes- lle chirríaba un rato. Razóns, un gran negocio que reverte na música tan só unha ínfima parte do que gaña, os royaltis e pouco máis, das etapas de formación, descubrimento, tutela, financiamento ou mercadotecnia nin sabe nin contesta. Iso si, todo legal, faltaría máis.
    A detención de Kim Smitz, máximo responsable de Megaupload, evidenciou que é a cobiza a que segue a mover os fíos deste mundo. Antes os piratas eran seres zafios, farrapeiros e rudos que transitaban polo Caribe na procura de galeóns cargados de ouro, hoxe os piratas somos todos nós, pais de familia, avós ou adolescentes esperanzados co mundo, cos ordenadores ateigados de mercadoría roubada, e non o digo eu, foi o que argumentou na súa defensa este enxeñeiro teutón de aire sinistro e vida suntuosa trala detención, eles, os de Megaupload, tan só poñen a nosa disposición os barcos.
    A sedución por determinados produtos tecnolóxicos está a facernos reféns dunha industria megalómana e lucrativa, enchendo de cadáveres o camiño. Paradoxal que che creen a necesidade de ler libro nun lector electrónico cando non lees libros. Hoxe o becerro dourado é un modelo de vida irreal e transversal, que non crea cultura, trafica, a  golpe de click, e a custe cero, agás o aparello e a liña ADSL. A cultura, de calidade ou non, non vale nada, nace, medra e flúe coma se fose un maná a través dos aparellos. Até cando? E por que a cultura e non as finanzas, a enerxía, ou a alimentación? Non sería máis xusto instaurar o troco? “Cambio relato breve por asistencia letrada”. É obvio que debemos reinventarnos, que nos atopamos nun deserto sen auga e no medio dunha revolución, pero convén normalizar e dar un marco legal correcto á situación creada, para que podamos vivir todos, non só o gordecho de Megaupload.

    * Publicado no xornal La Región o 26/01/2012

21 ene 2012

Helmut Newton, entre el bien y el mal

                         

         Hay miradas con trampa y miradas tramposas, que no es lo mismo;  también miradas perversas  y pervertidos de profesión, y no nos liemos que no es el caso ni el sitio. La perversión de la mirada poco tiene nada que ver con el pervertido de oficio. El sexo como imagen puede ser  un motor muy potente,  pensemos por un momento en la publicidad, pero un cuerpo desnudo en sí mismo no vale nada,  no pasa de ser un lugar común sin destino claro. Que el sexo nos atrapa es una realidad manifiesta, pero tampoco  a cualquier precio, el sexo guarda para sí muchos misterios, entre ellos el complejo y valioso mecanismo de la seducción.  Los caminos de la seducción son los que nos  introducen en el territorio del erotismo como lugar prohibido, alejándonos de la pornografía, que como destino es demasiado estéril.


 Entre los  más valiosos condicionantes del sexo está el de la provocación, que bien llevado es una virtud como la seducción, de la que Helmut newton ( Berlín 1920- Los Ángeles 2004) fue  maestro. Llenó de trampas su mirada perversa, rodeado  de tacones y lencería en papel cuché convirtiendo a todos sus destinatarios en potenciales víctimas. Ninguna imagen suya es inocente, en todas inocula una cantidad de veneno que varía según la publicación. No olvidar que este  alemán y judío errante, como tantos otros para salvar el pellejo, trabajó básicamente en publicaciones de moda, quizás por ello  todas sus imágenes desprenden todavía sabor a tinta impresa. Su obra resultó  un triángulo perfecto, entre el retrato, la moda y el desnudo, estos últimos como subgéneros del primero.

Helmut Newton, después de un infarto


    Todo su trabajo se construye a base de ficciones que  nos relanzan ecos de su pasado, de su propia biografía. Autores como Brassaï, Leni Riefenstahl siempre estarán presentes en su elegante y sofisticada mirada. Pese a ser judío hay mucho de delirio y de superioridad aria en su visión. Cada bocanada nos llena de glamour, cada escorzo de mujer envuelve una gran lección de seducción que agitará nuestro pensamiento indefenso. Nunca jamás volveremos a la inocencia,  ni convirtiéndonos  en sus detractores, que también los hay.  Fue acusado de misoginia y de comercializar una imagen de mujer inadecuada;  él siempre salió al paso de ello con naturalidad.

      En blanco y negro rabioso, o en colores vaporosos o contrastados según se preste, su mundo no es terrenal, pero se llena de argumentos vividos o revividos a través del cine y de su mirada estetizante. Cada imagen incluye una narrativa, un mensaje envuelto que habrá que ir descifrando. Son imágenes aparentemente preñadas de sencillez, si por tal entendemos que se desprendan de grandes escenografías, lo suyo es pura mirada y magia, el artificio de la luz que convierte a cada uno de sus fotografiados en verdaderas esculturas a merced de un brillante control de la toma y de la copia. Sus escenarios no pasan desapercibidos, muchos son espacios muy comunes, una cocina, un taller mecánico, la calle. Siempre localizaciones muy bien elegidas que sensorialmente nos transportan al destino de la perversión. Una y otra vez nos sentiremos incómodos, involuntariamente mirones, cómplices de un deseo que no sabremos valorar convenientemente. Nuestras conciencias quedarán para siempre señaladas y no sabremos muy bien por qué.



20 ene 2012

O Costa Concordia e outros naufraxios



 As  imaxes de satélite resultan sempre fascinantes, a bo seguro polo que describen, apórtannos  unha visión que dende terra non temos. Imposible esquecer, trala bágoa de incendios do ano 2006, como foi o satélite quen evidenciou o que dende a terra xa intuíamos, que o país ardía de norte a sur. Coa imaxe  do naufraxio do cruceiro Costa Concordia pásanos o mesmo, evidencia varias cuestións, que por grande que algo sexa nada é infalible, e que unha cidade flotante con 58 suites, 1500 cabinas, 5 spas, 5 jacuzzis, 5 restaurantes ecatro mil almas a bordo, é case do mesmo tamaño que a da propia costa na que quedou encallada.
  Descoñezo onde está  o pracer de viaxar nunha cidade flotante rodeado de miles de seres ávidos de emocións, o que intúoo é cal pode ser a sensación de quedar, na inmensidade da noite, a escuras e escorado tralo impacto nas rochas, máis no centenario do afundimento do Titanic. Do capitán, mellor non falar, parecese demasiado aos responsábeis de tantas  incertezas.

18 ene 2012

Cela en trazo grueso

           Diez años ni son muchos ni pocos, quizás los justos para valorar y rememorar la ausencia del maestro de Iria Flavia. En Cela, don Camilo (1912-2002) todo fue grueso y pétreo, como su Galicia querida, o su prosa, que como él decía “no se salvará si no es muy buena”. Con  los años la cara se volvió caricatura, el cuerpo denso, y su vida una rutina mediática. No tenía prejuicios en ejercer de conferenciante en cajas de ahorro, participar como dama de compañía en eventos de alta alcurnia o pasear del brazo del alcalde de turno, previo paso por caja, evidentemente. Inventor de palabras, como nos descubrió Mario Camus en la adaptación de su exitosa obra “la Colmena”, pero también artífice de la grosería en boca. Delirante macho provocador de señoras, léase Mercedes Milá, cuando anunció en directo y con talento que el era capaz de absorber vía anal un litro y medio de agua, desternillada a los pies del maestro la presentadora le pregunta que si la prefiere con cloro o sin él, “yo las papilas gustativas las tengo en otro sitio”.
                   Grande, animal totémico, ser iracundo que se descubrió a sí mismo, y nos inundó de prosa elefantística cargada de latinismos y erudición, también de citas infinitas con las que colapsar nuestra avidez. A pocas personas se echan de menos en la pasarela catódica, a él sí. Provocador de raíz, siempre ávido de dar el cante o el cantazo al presentador de turno, “defina su obra en dos palabras”, “en dos imposible, necesitaría al menos cuatro, vete a la mierda”. Así, con un par…
                   A Cela el Nobel le vino tarde, a la vejez, como a todos,  pero antes que el Cervantes y a tiempo de anunciar desafiante “el que resiste gana” y también dejarse abrazar por una rubia sospechosa camino de Estocolmo, en las antípodas de aquella otra, Rosario Conde, quién no sólo mecanografió sus joyas sino que planchó también inmensos calzones.


        *Publicado en el periódico La Región 19/01/2012

16 ene 2012

Don Manuel, o león


         Está claro que a Manuel Fraga (1922-2012) o que lle gustaba era o poder, a cousa pública, ou o oficio de servicio público coma el dicía. Impetuoso e de armas tomar, vaia que si, sentimentaloide e choroso se daba a ocasión, pero sobre todo culto e con fondura, que é o mínimo que se lle debe pedir a un político.   

         Sesenta anos dedicados á cousa pública, con cargos de goberno entre a dictadura franquista e a democracia partidista, pasando pola transición tan sui generis coma a que se viviu neste país dan para moito, tamén para cometer erros, algúns, coma home adscrito ao réxime franquista, de difícil dixestión. Destacable o seu olfacto político, capaz de reconducirse, de adaptarse ás novas circunstancias coma se nada, Fraga foi capaz de practicar un volantazo, saltar a mediana e continuar traxecto case indemne. Coma cando trala derrota electoral a nivel estatal e despois de deixar a dirección do partido en Madrid  retornou a Galicia facéndose co poder absoluto da Xunta de Galicia durante quince anos, converténdose cando antes fora quen de rexeitalo, no maior entusiasta do autogoberno.
         A Manuel Fraga gustáballe o poder, pero sobre todo a súa representación. Difícil de esquecer o in crescendo das infinitas comitivas chegando rabiosas aos actos políticos, o corpo a corpo cos militantes (lembrade as romarías suorosas no Monte do Faro), os saúdos entusiastas e os bicos das mulleres populares, “as que teñen as carnes mellor postas”. As formulacións temerosas dos xornalistas, as respostas cortantes, ou desafiantes se tocaba. Galicia foi para don Manuel o seu pequeno gran país onde exercer o oficio que lle gustaba, unha especie de pequeno rei con corte de aduladores e rodeado de xente que tamén o quería con fervor. De non ser pola cuestión biolóxica e a pésima xestión do Prestige, Fraga seguiría hoxe gobernando en Galicia. Deixounos tamén a Cidade da Cultura, de cuxa factura ímonos acordar mentres vivamos.

11 ene 2012

Ouro dourado


       Imaxino que o ouro é un sistema de medila cobiza. Fai un tempo os turistas que se dirixían ao norte de África levaban con eles obxectos dourados porque sabían que estes, á hora de establecer un troco, eran os máis apreciados entre os comerciantes locais. A mediados do século dezanove a californiana localidade de San Francisco converteuse nunha gran cidade a mercé dos centos de miles de aventureiros que se deixaron seducir pola chamada do ouro, os rumores de que alguén se fixera rico circularon á velocidade da luz a miles de quilómetros de distancia provocando unha avalancha de persoal disposta a batear noite e día os leitos dos ríos. A chamada do dourado tamén provocou a tolemia nos primeiros colonizadores españois que se achegaron a América, exploradores coma Francisco de Orellana ou Gonzalo de Pizarro se penetraron no interior dos Andes colombianos con intencións tan escuras como claras as accións en favor da coroa española da raíña Isabel a Católica. Navíos cargados de ouro financiaron o esplendor español polo mundo, moitos deles tamén descubriron a cobiza dos piratas.
        A febre do ouro tamén guiou os pasos dos romanos en tempos do emperador Trajano no século II por terras ourensáns, a sorprendente enxeñería aplicada no Sil en Montefurado por terras ruesas, ou nas Médulas leonesas, dan fe do que significaron estas expedicións.
Dun tempo a esta parte a febre do ouro regresou con folgos renovados, onde antes había unha panadería, un comercio de froitas, unha tenda de calzados que durante moito tempo lle deron alegría ás rúas agora se nos presentan uns rechamantes espazos pintados de amarelo dispostos a mercar ao peso todo aquelo que teña kilates, igual dá que no seu día fose un regalo entre noivos, amantes, ou os vellos implantes dentais do avó xa falecido. O bo de todo esto é que dos estados febrís, se non morres, pasan.

     Publicado no xornal La Región o 12/01/2012

8 ene 2012

A derradeira viaxe de Ruth Matilda Anderson




Ruth Matilda en Oseira

                    Non por sabida a historia é menos impresionante, ano 1924 unha mestre de Nebraska, Ruth Matilda Anderson,  en compañia do seu pai alfred Anderson desembarca no porto de vigo ateigada de paquetes ante a mirada incrédula dos operarios de aduana que non tiñan ni idea de cómo facturar tamaño dispendio. Padre e filla viñan por encargo da Hispanic Society of America, fundada anos atrás polo filántropo Acher Milton Huntington, un enamorado do país e da nosa cultura, coa encomenda de  fotografar aqueles escenarios que a duras penas se subiran ao carro da revolución industrial, Galicia estaba ateigado deles. En coches de de aluguer ou de líña, a cabalo, en tren, acometeron unha tarefa preñada de espírito romántico e etnográfico e da que non desperdiciaron un instante para documentar unha primeira viaxe que os levou dende o 7 de agosto de 1924 até o 28 de agosto de 1925. Na segunda viaxe,  dende o 14 de novembro de 1925 até o 31 de maio de 1926, Ruth Matilda viría acompañada doutra fotógrafa, Frances spalding.
                  Tantos anos despois segue a sorprender o rigor documental, a dignidade coa que trata aos fotografados, a meticulosidade e a calidade dun oficio que a norteamericana tratou de superar día a día segundo o executaba, documentando o que pasaba polo seu obxectivo antes e despois do momento no que tiña lugar e cunha constancia difícil de seguir polos que a acompañaron ; o feito de saber castelán xunto coa curiosidade e bo tino a hora de buscar temas e atopar informantes lle axudou especialmente.
                       A exposición,” Unha mirada de antano”, remata hoxe o seu periplo por  Ourense tras un exitoso deambular por distintas cidades galegas. Non é de estrañar o éxito da mostra, penso que o que nos debe facer pensar é que grazas a labor dun filántropo e dunha sociedade norteamericana hoxe saibamos un pouco máis de nós mesmos.

7 ene 2012

“Xa non queda ninguén”, Díaz Pardo Dixit


"Místico", de Isaac Díaz Pardo
              
     Non  morreu a véspera de reis, o mentor de Sargadelos, o da tradición reformulada en  modernidade, ou ao revés, xa estaba morto, facía tempo que se convertera  nun morto en vida, un home “a mercé do vento”, e non só o da especulación; a idade énchenos de  máis contradicións das que quixeramos albergar.
           Imaxino que si, que a cultura sirve para algo máis que  para replicar panexíricos profesionais  aos pés dos cadaleitos, tópicos entusiastas que se retroalimentan entre si.  Quixera pensar que tamén, que Galicia existe e non é un espellismo máis, aínda que tan só sexa porque nesta terra viviron  homes coma  Isaac Díaz Pardo (1920-2012) capaces de darlle formas as ideas e sentido ao país.
          “Conservador  libertario”, republicano de pro, socialista, a Díaz Pardo matáronmo os desgustos destes tempos convulsos que estamos a vivir, os mesmos que matan cada día a cultura e ao país. Penso na dureza de asumir a derrota, outra máis, e seguir co oficio de resistencia  en pro dunha  idea dun país que xa non era o teu, porque este renunciou a selo. É obvio que o mercantilismo e a especulación se apropian de todo, inclusive do galeguismo,  que non pasa de ser outra cousa cun palabro na procura de adeptos. Galicia deixou de ser, morreu á vez co derradeiro entusiasta capaz de artellar ideas, empresas e utopía necesaria  arredor do legado das vellas iconas patrias. Tan só queda un paripé de país a mercé do vento e da ridiculez da vella linaxe replicante
 

4 ene 2012

E dez anos un conto



    Co plúmbeos que son os medios coas efemérides é para sospeitar que o interese sobre esta se pasara por alto. En realidade foi así porque pouco hai que celebrar; fai dez anos todo era esplendor e alegría, hoxe escepticismo e resentimento, coma en tantos matrimonios. Fai agora dez anos que esa entelequia chamada Europa decidiu, despois dun significado esforzo, unir baixo un mesmo paraugas os seus intereses monetarios, adoptando o euro coma moeda común en doce dos seus membros, hoxe dezasete. Todos deron un si quero entusiasta, as infidelidades virían máis tarde. Co rebumbio da nova moeda agardábamos con curiosidade ver como aquela noite de fin de ano os caixeiros deixaban de cuspir pesetas ou como os comerciantes aceptaban a contragusto os novos pagamentos. Escaseaban os cambios, o persoal tiraba de máquinas de conversión e a incerteza tornou en sospeita por saber o que en realidade che estaban cobrando. Dez anos despois somos moitos, cuestión xeracional, os que na intimidade seguimos trasfegando en pesetas para sentirmos cos pés no chan. Pero o máis grave daqueles primeiros días non foi a confusión senón o interesado redondeo, o que custaba cen pesetas pasou ipso facto a custar un euro, incumprindo para sempre a máxima do que sube baixa. Aquel primeiro ano foi un dos máis inflacionistas da nosa historia.


     En realidade e visto o estudo da OCU que se acaba de presentar o que descubrimos foi un tocomocho, mentres os prezos nestes anos se incrementaron un 48% os salarios non pasaron dun 14%, iso si a vivenda por exemplo medrou un 66%, e todos sabedes porque. A intensa lección de economía diaria que estamos a vivir ensinounos tamén que a arquitectura para instalarnos nesa moeda común era tan ficticia como a casa de palla do conto dos tres porquiños, que a sedución do noivado durou mentres existiu a apócema do endebedamento sen asumir contrapartidas fiscais e financeiras. Que o Banco Central era de cartón pedra, e que os reis magos en realidade son Merkel e Sarkozy, que o rei Gaspar Cameron sempre, como bo inglés foi un escéptico.

     Publicado no xornal La Región 5/01/2012

3 ene 2012

Canino


      Tengo un amigo a quien el pesimismo le persigue desde la cuna, tanto que su proceder no deja de resultar un tanto cómico. Al margen de tener la virtud de encontrar siempre la arista menos simpática de cada situación, es también un portento en el  invento de dichos o palabros con los que incidir de forma lapidaria sobre cualquier situación de actualidad, inclanando para sí de su particular visión enfermiza. Nunca he comprendido el porqué de tamaño esfuerzo para ver el lado menos gratificante de cada ocasión, más cuando nunca, que yo sepa, le ha acompañado ninguna circunstancia que justifique un visión tan desarbolada del mundo. Hace tiempo que no coincidimos, entre otras razones porque me lo tengo literalmente  prohibido. Hoy sin quererlo, una expresión de las que él utiliza habitualmente se ha instalado en mi pensamiento: canino. La palabra se las trae, pero se entiende...

Envolturas de silencio

E l invierno envuelve cada rama entrelazadas entre sí por el frío y la niebla que lo atrapa todo en un escenario de aventura. Todo es ...