29 abr 2012

Carlos Núñez, un músico co mar de fondo #La Revista #De Moda


De Moda











   Non foi casual, Carlos Núñez elixiu para si un deses espazos no que se cura o estrés, un marco tan incomparable coma exquisito no seu Vigo natal, o Museo do Mar.  Imaxino que o fixo pola necesidade de proxectar os seus pensamentos sempre un chisco máis alá. O mar pasa por ser ese nexo común que o une musical e emocionalmente  coa Bretaña francesa, a Irlanda dos Chieftains, ou máis próxima a conexión brasileira na pescuda incesante tralos pasos do seu bisavó José María, emigrado desde a Mezquita (A Merca) alá polo 1904.
   Carlos ten un punto de místico no que agocha un fondo de misterio, faise evidente  nos silencios, cando no medio da conversa se queda calado, e regresa reflexivo  aportando unha nota clarividente.  O Museo do Mar apórtanos espiritualidade e coñecemento,  garda moitas xoias, entre elas a do visionario enxeño somerxible de Antonio Sanjurjo, quen trabou amizade e serviu de inspiración ao escritor Jules Verne. Nel, entre escafandros, buzos e outros útiles de submarinismo elaboramos a sesión, ao fondo as Cíes, alguén dá máis?
   Carlos ten un porte elegante e sabe levalo. Non é difícil que as fotos se impregnes da maxia do espazo, O músico síntese moi cómodo neste ambiente, un servidor tamén. Establecemos unha ruta de viaxe a carón do mar, desde o interior á praia, moi recollida, pasando polo peirao onde se instala o museo. A todos os lados acompáñanos o bolso no que garda o seu segredo, a gaita, o instrumento que o fixo mundialmente recoñecido, dálle seguridade. Hoxe será a testemuña silente que gardará o resto dos segredos.

27 abr 2012

El "guerrillero heroico" #Iconos

ICONOS
Ernesto Che Guevara, 1960, de Alberto Díaz Korda



    Los desencuentros entre los Estados Unidos y Cuba llevan muchos años en vigor, más o menos desde que los hermanos Castro se hicieron con el poder allá por 1959. Dicen que la decisión fue un dramático error -o algo más-del actual presidente cubano, Raúl Castro. La descarga de mercancías peligrosas directamente en el muelle estaba prohibida, pero la realidad fue que el carguero La Coubre con 76 toneladas de municiones belgas procedentes del puerto de Amberes estalló por vez primera mientras se procedía a su descarga, la segunda vez, media hora más tarde, pulverizó literalmente a todos los que acudieron a promover el auxilio. Los muertos fueron alrededor del centenar, aunque se supone que hubo bastantes más. La  responsabilidad de la  explosión siempre se le atribuyó a los servicios secretos norteamericanos, que durante muchos años manejaron con obsesión y falta de tino la posibilidad de liquidar a Fidel Castro y rematar así con el régimen. Fue el propio Che Guevara, que se encontraba en un lugar próximo, quien prestó atención médica -el lider revolucionario al margen de escritor y periodista, también era médico-y alivio a los heridos.
        La imagen  más reproducida de la historia fue tomada por el fotógrafo cubano Alberto Díaz "Korda" (1928-2001) no durante el accidente sino en el sepelio  - el 5 de marzo de 1960- celebrado por las víctimas de la explosión. Korda fue testimonio vivo no sólo de ese momento, sino de toda la Revolución Cubana; también un comunista convencido. La fotografía estuvo inerte durante más de siete años y fue entonces, coincidiendo con la muerte del protagonista, cuando, con el mito en ciernes, todos los adeptos a la causa la utilizaron como icono, pero para ello tuvo que intervenir otro personaje más, Giangiacomo Feltrinelli, un editor y militante comunista italiano que tras el óbito localizó las imágenes para una biografía, y el propio Korda, quien no vio mal colaborar a que la memoria del Che pasara a ser universal gracias a su difusión en posters. Durante varias décadas fue la imagen más arraigada en el espíritu revolucionario de millones de jóvenes de todo el mundo, incluso para causas bien alejadas, como cuando una marca de vodka que pretendía utilizar la imagen del líder revolucionario para comercializarlo como tal, momento que obligó al propio Korda a mediar en su contra.


 Imagen: Ernesto “Che Guevara”
 Autor: Alberto Díaz, “Korda”, 1960


25 abr 2012

Patadas no cu de Europa #Schengen



José Paz
  A vindeira celebración do cumio do Banco Central Europeo (BCE) en Barcelona fará que o Tratado de Schengen pase a ser papel mollado, polo menos durante unha semana, a do 28 de abril ao catro de maio. O plan previsto polo Ministerio do Interior que dirixe Jorge Fernández Díaz pretende blindar as fronteiras con Francia para evitar a entrada dos temidos antisistema, bendito eufemismo.
    Non vou a entrar a valorar a decisión, pero ao tratado en si, ratificado en 1985 na cidade homónima luxemburguesa, que se nos vendeu coma un dos piares da integración europea, fai tempo que lle están a tirar pedras de xeito certeiro. A liberdade de circulación de persoas entre países da Unión Europea era a mellor maneira de visualizar e exhibir a realidade de Europa. Fai un ano exactamente que Sarkozy e Berlusconi nunha cumbre italo-francesa verbalizaron ao unísono a necesidade de reformar o devandito tratado para, naquela ocasión, tralas revoltas árabes, que ámbolos dous gobernos alentaron, evitar que os seus cidadáns fuxiran cara Europa por algunha das fronteiras dos países do sur. Agora é Alemania a que xunto con Francia propoñen, despois de afirmar outra vez máis a súa defensa, que é necesario restablecer de xeito provisional os controis fronteirizos internos ao marxe dos externos.
     Fai tempo que Schengen está baixo sospeita, a sempiterna sospeita dos todopoderosos veciños do norte contra os do sur. Pode que o de Barcelona non sexa máis ca unha metáfora do que está a acontecer. Illar ao BCE das críticas e dos berros para que non teñan a tentación de escoitar e flexibilizar unha postura teledirixida dende Holanda, Austria e Alemania. A estas alturas a ninguén se lle escapa que as pedras no tellado de Schengen son xestos cara os electorados ultras que están cheirando as feblezas europeas agardando a súa oportunidade populista. Non podo evitar as semellanzas e pensar na fracasada República de Weimar e o ascenso de Hitler ao poder; moitas das condicións xa se dan. E mudalas Constitucións non é imposible.  

  *Publicado no xornal La Región 26/04/2012

22 abr 2012

Planetario #De ilustración

De ilustración



Planetario

Pura delicadeza #de moda


  De moda                                      
                                            Laura Pimentel, pura delicadeza.


José Paz


José Paz

 La dureza de la natación exige gran disciplina, sacrificio y humildad a quienes la practican. La ourensana Laura Pimentel, que dentro del agua es un gran valor, fuera también refleja mucho de todo eso que el deporte le ha enseñado. De entrada, mostrar hacia ella todo mi agradecimiento por el atrevimiento que ha demostrado ante la petición de La Revista para ser la portada de este número; no es fácil posar y menos para quien no está acostumbrado, imagino que lo ha hecho –al margen de un gesto de cortesía- como otro reto personal más, asumiendo en ello los rigores de un entrenamiento que seguro no esperaba, pero que ha superado con una nota alta.
  Laura, al margen de tímida es pura delicadeza. Su cuerpo menudo aunque estilizado no se corresponde con el prototipo musculado de muchas otras nadadoras. Resulta evidente que en esta ocasión la indumentaria y el lugar elegido -balneario de Caldaria en Laias- han estado condicionados por su práctica deportiva. La atmósfera termal impone un relax y una frialdad a estos escenarios que hacen que la sesión se contagie también del ambiente cuasi sagrado. En un balneario el silencio es virtud, por ello tratamos de que nuestro trabajo no sea precisamente motivo de estruendo, y que la presencia de Laura se camufle con naturalidad en el sitio. La joven se desenvuelve bien, modula su cuerpo con naturalidad, y responde con gran generosidad a cada uno de los requerimientos apuntados, y eso que en esta sesión no va a tocar el agua... Por momentos tengo la impresión –más que fotografiar- de estar modelando una delicada porcelana china en un escenario sagrado;  puede que en el fondo  no esté haciendo otra cosa.

    Publicado en La Revista 22/04/2012

21 abr 2012

El Pendón #De ilustración


De ilustración
José Paz


No volverá...




Tu rostro mañana #Ilustración

 De Ilustración



José Paz
              La mujer sin rostro... 

20 abr 2012

Un papel para no olvidar #Iconos


ICONOS

               

              Menudo papel
 

      Estaréis conmigo en que el papel higiénico, después de la rueda, ha sido uno de los inventos más gloriosos. Lo imaginamos sedoso, en doble capa y hasta perfumado, pero no siempre su aspecto y tacto ha sido tal como hoy lo conocemos, ni siquiera se parece en el corte.
 Como muchos otros el invento fue ideado por los chinos, aunque es de justicia señalar que todas las civilizaciones improvisaron lo suyo en el arte de limpiar el trasero. En la historia de este país, que durante el franquismo su I+D patrio llegaba hasta donde podía, en los asuntos de la higiene íntima daba lo mismo utilizar el siempre sufrido y recurrente papel prensa que el mítico papel El elefante, un señor papel, brillante y liso por una de sus caras, áspero y corrosivo como cualquier lija carpintero por la otra.
    Una reliquia amarronada, siempre objeto de mofa al que se le echa de menos por lo que suponía de compañía en los estantes de los baños, no apilado como ahora, que la cosa andaba más bien tasada y las compras se hacían de una en una en la tienda del barrio o en la droguería de la esquina, lugar donde la imagen del animal impreso reinaba entre las lejías Conejo, otro fantasioso animal, y algunos desinfectantes. Hubo, al papel, quien le descubrió posibilidades caligráficas, imagino que por su consistencia y porque el hecho de ir enrrollado evocaba a los papiros egipcios. Dicen que el Lute escribió en él sus memorias mientras permanecía interno en la cárcel, y es que la imaginación siempre da para superar cualquier traba.
    El Elefante ilustrado de la portada -sumergido en un luminoso papel de celofán amarillo- fue creado por Manuel Marcos, un delineante que trabajaba en la CAMPSA, el viejo monopolio estatal de petróleos cuya nomenclatura rancia nos hacían memorizar y canturrear en la escuela. El papel "Made in Spain" por excelencia fue creado en 1969 por la extinta Papelera Española -Después Sancel-, con varios puntos de fabricación y comercializadores, entre ellos una empresa navarra -también existía otra en Rentería- ONENA,  empresa que inútilmente trató, con la llegada al mercado patrio de competidores más avezados, de mejorar el lote, y ante la imposibilidad de hacerlo derivó hacia otras artes. Hoy el papel del Elefante es un objeto de coleccionistas y se llega a pedir por él 30 euros en ese mercado secundario que es la red.


  Imagen:  Papel El Elefante, 1969.
  Autor: Manuel Marcos
  Empresa: La Papelera Española. 

18 abr 2012

Hai que ir morrendo #En galego #Copago farmaceútico


José Paz

   Cando Adorno falaba da imposibilidade de escribir poesía despois de Auschwitz, non se refería a unha cuestión física, nin ao desexo de someter a unha eternidade silenciosa á creación poética, o seu sentir era o desacougo ante a obscenidade de exercer unha actividade estética despois duns acontecementos tan terribles. O que hoxe vivimos -afortunadamente- non é Auschwitz, pero os tempos son ben pouco poéticos.
      Coa intención do Goberno de incrementar a porcentaxe a pagar polos medicamentos aos traballadores en activo e incluír tamén aos xubilados (segundo renda ) veu ao meu maxín unha entrevista que lle fixeran fai tempo ao director de cine Montxo Armendariz na que cualificaba o que estamos a vivir non de crise, senón de fraude. Porque pensionistas hai moitos, inclusive aqueles  responsábeis deste trompazo monumental que nos estamos pegando, hoxe indemnes en retiro dourado; pero tamén é certo que hai pensións que de curtas que son non cobren nin as cuestións alimenticias. O susto tremendo que agora o Goberno lles está a meter a moitos xubilados destes vai a ser case definitivo; algúns restrinxirán os alimentos, outros caeran no abandono e deixarán literalmente de tomar as medicinas que necesitan. E o aforro irá ao carallo. Tamén é certo que entre as medidas positivas hai unha incrible, a de prohibir o paraíso do turismo sanitario, até os ingleses se mofaban da nosa xenerosidade, no país dos pícaros e os xestores sanitarios cegos.
     “Hai que ir morrendo”. Os galegos, que aínda que esteamos tesos sóbranos retranca, temos expresións tan crúas coma esta, que até o de agora se lle dicía aos maiores sen maldade pero con certo espírito macabro. Certo, até o de agora... Viva a poesía!

   *Publicado o 19/04/2012 no xornal La Región.

15 abr 2012

Teletrabajo # Ilustración


De ilustración

José Paz

              Safari republicano...

Sinergia #Ilustración


De ilustración





José Paz
    
              Sinergia

Manuel Outumuro, el fotógrafo de moda. #La Revista


DE MODA  
                   


José Paz

José Paz


José Paz


Hay pocas personas del entorno de la moda que puedan “presumir” de su sabiduría acerca del mundo del traje y la indumentaria como Manuel Outumuro; como fotógrafo de moda, en un país donde a nadie se le regala nada, a él lo han situado desde hace más de una década en lo más elevado de la cumbre. Sensibilidad, sobriedad y sencillez, valores que aprecia en la obra de Cristobal Balenciaga, diseñador del que acaba de presentar una exposición de fotografías con  los diseños del de Getaria expuestos en el museo que lleva su nombre, son los mismos argumentos que un servidor aprecia en su trabajo como fotógrafo.
    La sesión con él por el Santiago pétreo y hermoso que todos admiramos transcurre a golpe de conversación y complicidad, es delicioso escucharle y un placer que haya aceptado posar para La Revista, tarea que obviamente no es la suya y así lo hace saber, pero que asume con disciplina; todo gesto para alguien acostumbrado a tratar con lo más granado de lo/as modelos patrias. Afrontamos la tarea con paciencia y trabajo, hasta conseguir un resultado interesante. Manuel nos regala un perfume de sesión muy especial, en un estilo sobrio y elegante que encaja bien con el marco, él dibuja una y otra vez las aristas sobre las que desea reinar, los pasos a seguir para atrapar un personaje, él suyo, metido por un día en la piel de sus modelos. Va dejando caer parte de la técnica, de sus propios métodos de trabajo, repitiendo para sí sus propias mecánicas para meterse más en el papel, como esa de moverse con naturalidad hacia deleante y hacia atrás. Y un servidor aprende, o así lo cree. Gracias, Manuel.
José Paz

14 abr 2012

Elise y los saltimbanquis #Iconos

Elise Daniels, de Richard Avedon



      ICONOS        

    En esta magen primeriza de Richard Avedon se encuentran no pocos guiños a algunos de esos autores franceses, Brassai, Bresson, que hicieron de la fotografía de calle pura poesía, pero también refleja el  desembarco de la potente industria visual norteamericana sobre un escenario, el del París de postguerra, frío y brumoso, que a duras penas se recuperaba del miedo.
    De Avedon podíamos haber escogido cualquier otra imagen,  pero ésta es significativa de una época en la que él ya figuraba como fotógrafo estrella de la Harper`s Bazaar, publicación en la que estaba como director artístico el gran Alexander Brodovitch. Las razones por las que uno se decide por una imagen y no otra radican en el subsconsciente; en ésta,después disfrutar del trabajo de Manuel Outumuro, el hecho que la maniquí Elise Daniels -una de esas primeras top models norteamericanas- estuviera ataviada por  un traje del taller de Balenciaga, creo que han sido razones de peso.
    Las imágenes de Avedon, como quien desea desprenderse del glamour de la moda, siempre apuntan al desconcierto, al drama, a lo abyecto. Cada otoño sus fotografías de las colecciones de la moda parisina eran un acontecimiento mundial,  rápidamente se convertían en auténticos iconos del género.  Aunque el americano también ha fotografiado mucho en color, incluidas innumerables portadas de la revista Harper’s Bazaar, es en la abstracción que toda imagen en blanco y negro genera donde ha alcanzado mayores cotas de maestría, con un rigor cuasi absoluto en el  copiado, en la precisión del tono y de la luz exacta con la que describe la escena.
     Hay muchos elementos en esta imagen que nos enamoran, empezando en primer lugar por la troupe de acróbatas que enmarcan la escena donde se encuentra Elise, donde se genera un estado de ambigüedad sobre la realidad, para pasar después al fondo de la escena donde se descubrimos a ese señor particularmente trajeado detrás de la modelo, y de fondo una descascarillada fachada a juego con los harapos de la troupe y algunos de los presentes. La belleza, la elegancia, la pose majestuosa de Elise se nos presenta casi que obscena, que  lo es, la grisura del marco no hace sino acentuarla. Avedon estaba iniciando con Harper’s una trayectoria brillante que duraría hasta finales de los sesenta época  que lo llevaría hasta Vogue.
    
Autor. Richard Avedon
Imagen:  Elise Daniels with the Stret performers, octubre de 1948
Revista: Harper’s Bazar

Catorce de abril...#Ilustración


José Paz


       Catorce de abril...

12 abr 2012

Espiñas coroadas



Carlos L. Bernárdez, Lito Portela. José Paz
                                    

    O proxecto Estado Critico da sala Alterarte encara a recta final.  Nesta  penúltima intervención,  a instalación escultórica erixida por Lito Portela (Cangas, 1958), contou  coa colaboración, ademais do comisariado de Carlos L. Bernárdez, do músico Xulián Hernández (unha intervención sonora ben desacougante)  e a do escritor e actor Manolo M. Romón.
   O proxecto escultórico aborda  una serie de cuestións comúns á escultura e arte contemporánea en xeral, aquelas que lle afectan ao home e aos modos de relacionarse co mundo. A realidade proxectada a través destas esculturas, unha serie de elementos cuxa utilidade práctica foi anulada - unha escada, un banco, e un marco de espiños- tan só responden a unha intención, a de provocar no visitante unha reacción, a necesidade de reflexionar sobre  a propia realidade que nos vén dada, e as relacións en si mesmas entre os homes  cada vez de maior hostilidade.
   O aspecto crítico da obra de Lito, a mensaxe inequívoca, os lugares comúns que toca, enfróntase tamén as súas propias contradicións, comezando polo feito de presentársenos cun acabado tan exquisito  para lanzar unha mensaxe en si mesma ben crúa. A proxección dunha realidade noutra, a ambigüidade nas referencias visuais, as distorsións de tamaño, a incidencia en aspectos sesoriais son algunhas das armas que fan fascinante a escultura actual, pero esixen dosificarse moi ben en pro de garantir os resultados.

Exposición de Espiñas Coroadas, de Lito Portela. Sala Alterarte, Universidade de Vigo Campus de Ourense, até o 1 de xuño. 

11 abr 2012

Os nenos dan desgustos


José Paz

    Froilán pegou un tiro no pé cando manipulaba unha escopeta non apta para a súa idade, Mariano Rajoy tamén pegou o luns de Pascua unha nova perdigonada de “altura” nas partes baixas dos españois. Froilán andaba de caza por Soria en compañía do seu pai, Jaime de Marichalar; Rajoy, non, o presidente saía do Senado despois da sesión de control ao Goberno, ao rematar, moi afectado despois de ollar cara as novas feridas abertas no corpo inerte dos españois, non só non fixo declaracións aos medios - tan só se lle escoitaron uns balbucidos - senón que lles escapuliu polo garaxe. A estas alturas, a vida -tampouco a educación- do pequeno Froilán corre perigo, o da Saúde e a Educación dos españois está por ver.
        Esperanza Aguirre, que sempre anda de caza, tamén se disparou nun  pé, e non foi un accidente, ela fíxoo aposta. A presidenta colleu a escopeta, botouna ás costas e apresurou o seu paso camiño da Moncloa onde ao chegar, diante de todos, os medios e o presidente, apuntou directamente ao pé e pulsou o gatillo. Bang, bang. O estrondo seco e a crueza do impacto enmudeceu a todos, comezando por Mariano, aínda que este algo sospeitaba. Esperanza ergueuse do chan onde caera, e con evidentes mostras de dor, amentou a bicha, a das Autonomías, propoñendo ela, que  representa  á  Comunidade máis ficticia de todas, a abolición e a devolución das súas competencias coa premisa de aforrar unha chea de millóns. Mentres, os pais da coase inalterábel Constitución rebólense na tumba, os nacionalistas encolerizados amotínanse, e dende Europa vixían ledos. Tamén os sufridos contribuíntes colapsan a rede da Axencia Tributaria na procura dunha devolución urxente.

   *Publicado no xornal La Región 12/04/2012

8 abr 2012

Autocrítica #Ilustración #Fotografía



                              Autocrítica

José Paz



7 abr 2012

Remi Díaz, un maniquí de altura #Moda


José Paz
  Seguro que gran parte de vosotr@s a estas alturas ya estáis pensando que la verdadera belleza, la que verdaderamente importa, es la interior. Seguro. Algunos, los más sensibles, apuntareis que ésta tiene que ver con el estado de ánimo. También, estarán aquellos otros que pensáis que todo esto no es más que un débil y frívolo argumento, porque la belleza no deja de ser flor de un día; a ninguno de vosotros os faltará razón. Aunque en realidad lo que en el fondo creo es que ante las imágenes de un palmito de impresión como el del limiano Remi Díaz lo que realmente nos corroe a todos es la envidia ante la evidencia, la sana por supuesto.
   Con Remi quedamos en Xinzo de Limia, lugar desde donde se proyecta al mundo y donde trabaja como bombero, un argumento tan terrenal que seguro le ayuda a tener los pies en la tierra. Después de haber sido Mister Ourense y Mister Galicia 2010, lo más sonado en la trayectoria de este mozo de 29 años ha sido el hecho de protagonizar la portada de la disputada revista Men’s Health, tras una dura lucha en la que sus rivales quedaron justamente apartados.
   La trayectoria profesional del modelo limiano, al margen de los concursos de belleza, le ha llevado a desfilar en infinidad de pasarelas, cuestión que a la hora de posar se nota. Elijo para las fotos un paisaje tan específico como las parcelas de los outrora anegados terrenos de la Lagoa de Antela, a medio camino entre Xinzo y Sandiás, escenarios sobre los que resaltan los reverdecidos campos de trigo. Tamaña escultural belleza cincelada a base de esfuerzo recorta a la perfección sobre el escenario, por momentos tengo la impresión más de estar modelando una escultura griega que trazando una sesión de fotos. El resultado, espectacular, gracias a Remi.

 * Publicado en La Revista 8/04/2012











El cumpleaños #Enbreve



     Su rostro reflejaba la apatía. Hacía tiempo  que sospechaba que todo aquello no era más que un burdo engaño, que la verdadera fecha de su cumpleaños no se correspondía  con la que en ese momento anunciaban por megafonía. Algunas veces lo hacían así, ciertos médicos pensaban que era una buena manera de comprobar la reacción de los internos, primero comunicaban sus nombres, después les  felicitaban. Algunos comenzaban a dar saltos de alegría, a otros el dato les resultaba intranscendente. En el caso de Elías el anuncio tan sólo sirvió para ahondar un poco más en su desesperanza,  no recordaba el día de su nacimiento salvo que era en invierno y aquel día hacía un calor sofocante. Lo que él deseaba de verdad  era regresar de una vez al inicio de la historia, estaba seguro de su inocencia.
     La mañana velada  con la neblina en la que lo habían sacado de su hogar –al que jamás regresaría-  fue un verdadero  mal trago, ¿por qué a  él que nunca le había hecho nada malo a nadie? Se preguntaba una y otra vez aquellos primeros días, así hasta que la medicación lo situó en una suerte de trance, en una especie de baile en el que su pareja ya no  fue  otra que el desconsuelo.  De vez en cuando, sin saber por qué pintarrajeaba cruces en las paredes de la estancia.

José Paz

4 abr 2012

Retratos da política


José Paz

   Canto pagaría vostede polo seu retrato? José Bono pagou 96.000 euros, e non do seu peto; é a tradición. O pintor, Bernardo Torréns, un descoñecido. O seu predecesor no cargo, Manuel Marín, nun xesto  de gran “radicalidade” mudou o lenzo por unha fotografía de Cristina García Rodero, custou 30.000 euros. O gusto pola arte é extensivo a todo o poder, presidentes do Congreso, ministros, presidentes de Goberno, incluso hai un espazo propio para parlamentarios ilustres. Pero neste país de poder descentralizado o hábito de erixir pinacotecas entre políticos non podía quedar aí, megalómana actitude chegou tamén  ao poder autonómico, provincial e local.
   Historicamente moitos artistas viviron e medraron ao calor do poder,  especialistas en arrimarse aos políticos para que estes soltaran a pita. O gusto foi mutuo. Rotondas, edificios públicos, estancias municipais e provinciais dan fe delo. No caso do Congreso e do Senado, ao marxe da mediocridade dos resultados, son escasas as excepcións de artistas de valía recoñecida que figuran na extensa pinacoteca, que non exentos de polémica, como o retrato de Álvarez Cascos, de Antonio López, polo que se pagaron 194.000 euros na Marlborough, galería na que traballaba a súa actual muller. Dous ex-ministros, Pilar del Castillo e Juan López Aguilar, decidiron, mercé a un autorretrato, deixar constancia das súas habilidades pictóricas.
  O problema desta tradición tan pouco edificante non está no custe, que tamén, senón na arbitraria decisión do interesado de encargar o seu retrato, cuxa motivación seguro non é artística. De facer unha puxa pública polos lotes expostos, o máis probable é que non se recuperarían nin os custes materiais.

  *Publicado no xornal La Región 5/04/2012

1 abr 2012

Nuestra verdadera Marilyn


ENFOQUE         
                                  Silvia Superstar
  Silvia está de vuelta, la explosiva cantante de The Killer Barbies y Aerolíneas Federales se une, después de su proyecto en solitario, a Los Fabulosos para ponerle voz a sonidos instrumentales de inspiración años 50-60. La nueva compañía promete, tiempo al tiempo.
     Es obvio que la escena musical viguesa ha dado momentos maravillosos, unos ya en el recuerdo y otros que milagrosamente sobreviven, pero de todos ellos, el personaje de Silvia Superstar, al margen de vistoso, es el más internacional, con frecuentes visitas –no de turismo- a los Estados Unidos, Japón o Alemania. Ella ha creado un personaje potente, con incursiones incluso en el cine brumoso y gore de Jess Franco, casi nada. A Silvia la conoce y reconoce todo el mundo, en el local vigués donde quedamos, Black Ball, se custodian fetiches fascinantes para aquellos amantes de la estética serie b, fantástica; también objetos de los años 60 y 70 con los que revivir momentos claves de una época importante en la cultura popular.
    Silvia tiene tan memorizado su personaje que incluso con los ojos cerrados sería capaz de darle cuerpo. Pocos personajes te devuelven con tanta generosidad el trabajo empleado en cada toma como el de ella. Elige, me imagino que para estar en línea con su banda madrileña, un look muy años cincuenta, Betty Page, Marilyn, con quien por momentos provoca destellos casi clónicos.
  En fin, un placer fotografiar a Silvia, auténtico referente visual y musical de la escena viguesa.



José Paz

José Paz

José Paz

José Paz


José Paz

José Paz

José Paz

Envolturas de silencio

E l invierno envuelve cada rama entrelazadas entre sí por el frío y la niebla que lo atrapa todo en un escenario de aventura. Todo es ...