28 sept 2011

Paren que me baixo



                       O romance que vivimos co entorno tecnolóxico semella a antesala do disparate ou da loucura, que ven a ser o mesmo, xa nada ten lóxica, a este paso que vamos converterémonos en auténticos monicreques; tratarei de explicarme. Un caso real, no transcurso dunha cea de colegas, ampla e xenerosa e nun acolledor entorno, a maioría dos comensais sacou do seu  bolso un coñecido telefono converténdose este e as súas virtudes no centro da conversa, todos a gabar as aplicacións, tan amplas eso si como as dunha práctica navalla suíza, esa que tan só serve para ensinar.
                       Non fai tanto que o que se levaba,  aínda que só fose de boquilla, era un exercicio de resistencia contra as bondades do mercado. A sociedade capitalista era o demo, e o consumo, unha especie de veleno que con sutileza se nos inoculaba a través das mensaxes publicitarias. Evidentemente aqueles discursos marxistas que a un lle colonizaron o corpo na estadía universitaria non so non callaron senón que trouxeron,  visto o que aconteceu despois, modelos contrarios. O problema é que trala efervescencia do capital viñeron as burbullas, das puntocom ás  inmobiliarias, e a partir de aí o abismo; ao capitalismo houbo que insuflarlle adrenalina en vena ate padecer hoxe este desgonzante malestar que, ademais de pagalo, as tecnoloxías a modo de sesión sado fannos revivir ao instante. Ese universo resplandecente fixo crack pero a enfermidade, o seu veleno, témolo perfectamente inoculado, é máis fixémoslle un oco dentro das alcobas, cheas hoxe de aparellos telefónicos, portátiles ou tablets aos que lle fas máis caso que as respectivas parellas. Quen controla as autoestradas, a xestión do tráfico é o que triúnfa. Nós abrímoslles sen ser conscientes as portas das nosas casas, das nosas vidas, lles explicamos os nosos gustos, afinidades políticas e incluso as contas correntes. Eles a cambio fannos a vida máis cómoda, tan só tes que dicir si quero. Unha cuestión para rematar, coñezo unha persoa que conseguiu esquivar o móbil, cada día o admiro máis.
                         
                   *   Publicado no xornal La Región o 29/09/2011

27 sept 2011

Cando a confusión sae á rúa

           Quizás saír á rúa non sexa máis que a expresión dun duro oficio, o de entenderse cos demais. A rúa, ese lugar de encontro e socialización por antonomasia, converteuse no espazo onde devolverlle á sociedade as mensaxes recollidas a través das críticas e os medos.

             O home utiliza o seu corpo como bandeira, como baluarte identitario buscando a exclusividade. A  vestimenta na paisaxe das cidades é o novo fronte de batalla, imposíbel distinguir a publicidade estricto senso da dos homes feitos anuncio; todo suma. A mocidade habituada de por si a mesturalo todo necesita da rúa máis que ninguén, para amortizar a súa sexualidade,  pero tamén para espallar as mensaxes recollidas e  interiorizadas, aínda que estas non vomiten outra cousa que cacofonías, mensaxes cruzadas, por partir dese crisol desordenado que é a vida adulta, como se esta tivese as ideas claras. Saen  impetuosos á rúa, coa intención de visibilizar o descontento, de asegurarse un futuro menos esquivo,  recorren á cánticos interxeracionais ou lemas dos propios maiores, esquecendo que son estes os responsábeis de semellante estado de confusión.















26 sept 2011

Alterarte inicia curso


  

                  A mañá veu xenerosa, aínda que non sexa mais que polo feito de estar xunto a xente a que queres e admiras no entorno do “artisteo”, oficio que, dito sea de paso, poucos saben o que significa. Unha inauguración en Alterarte, a sala de exposicións da Universidade de Vigo xa é en si mesma unha boa nova. Atopar a xente como Xosé Manuel Buxán, Ignacio Gómez del Valle, Román Padín é en si mesmo un motivo de ledicia polo feito de vivir na distancia e non poder ser partícipe a diario do seu bo rolo. O resto dos presentes, non menos importantes, non os cito por formar parte a cotío neste tipo de actos.
                En tempos tan pouco poéticos, ou tal vez por iso Román Padín e Rafael Cidoncha, o crítico e o artista  encargados da proposta artística deste Estado Crítico, quixeron abrirnos os ollos a base de poucas pero ampulosas e selectas liñas. Un solo lenzo de gran formato (220x180 cm) engrandece a diáfana e elegante sala de Alterarte, cuxas reducidas dimensións nesta ocasión cheiran a pintura de verdade, e se agradece, entre outras cuestións por non ser o habitual. Un retrato de cabalete, de corte clásico dentro da mellor escola da pintura figurativa española, dun personaxe inmenso e poderoso como é André Leon Talley, o editor do Vogue norteamericano. Un retrato frontal que evoca a moitos cadros históricos, a min me suxire o Inocencio X de Velázquez, sobre un fondo naturalista de ambientación oriental, o personaxe envolto nunha luxosa bata escura e zapatos de festa, nun morado tan só apto para os mellores personaxes de Truman Capote. Na elección de André Leon Talley seguro que tivo moito que ver Román, inquieto comisario acostumado a relacionar a arte coa moda, ou alomenos a conseguir que Rafael Cidoncha se fixara no norteamericano cando coincidiu con el nunha festa e lle tomou as imaxes que alimentan a proposta.
            O resultado é maiúsculo, a nivel artístico, sempre é agradábel disfrutar do virtuosismo comedido deste tipo de pintura, máis se o elixido é un artista como Cidoncha, pintor cosmopolita de amplo recorrido; e reflexivo,  polo que presupón de mensaxe sinxelo neste tempos saturados, tan excesivamente desnortados e cheos de ruído.

     " Un retrato de André León Talley", de Rafael Cidoncha, Sala Alterarte do Campus de Ourense, do 26 de setembro ao 18 de Novembro

24 sept 2011

Unha vida chea de trolas


                                                     * Da serie "Circunstancias tenuantes", 2003. De Jorge Molder

                                           Jorge Molder, un existir simulado
                Meterse na pel doutro é unha boa maneira de coñecerse mellor, que llo pregunten aos actores. Dende a fotografía é común o feito de fotografarse a si mesmo, o que xa non  é tan habitual que un artista desenrole a súa obra a base de fotos súas case en exclusiva. O lisboeta Jorge Molder é un personaxe obsesivo que fixo da súa imaxe un oficio de desdobramentos que teñen máis que ver co intereriorizado, ca necesidade de coñecer e comprenderse mellor que co feito de asumir un rol por instalarse nun determinado disfraz.  
               Molder válese da fotografía como ferramenta de coñecemento, de comprensión dunha realidade que nos é esquiva cando non pouco comprensíbel, introducíndose noutro corpo, noutro personaxe partindo del mesmo. Elimina da imaxe todas aquelas cousas que non aportan, por eso o resultado é rabioso, enigmático, incluso chamánico diría eu. A conexión cos múltiples de Pessoa tal vez sexa unha conclusión  demasiado superficial, penso que Molder vai máis alá, o resultado artístico é tan prolixo como fascinante, imposíbel para alguén que transite tan só na superficialidade das cousas.  
             As Imaxes de Molder son como espectros, resultan ambiguas, fascinantes polo que recollen, polo que evocan, o noso tránsito cara o finito, cara á morte; polo puro exercicio fotográfico de reter o instante incidindo no artificio. Cada imaxe é como un gramo de melancolía sobre a balanza do existir.

23 sept 2011

Termalismo pola cara

Non fai falla facer miles de quilómetros para atopar destinos marabillosos. A dos viaxes imaxinarios é unha práctica ben recomendable e máis barata, unha terapia para sacudir o estrés e seguir adiante. Termatalia, a feira profesional do sector termal que ten lugar en Ourense durante este fin de semana, foi a escusa  desta mañá para diletar un chisco.

















22 sept 2011

Estamos parvos ou que?


                                                         

                   

         Algo cheiraba raro no Montealegre dende o principio, comezando pola partida dos ideólogos dun proxecto tan persoal  como complexo. A inauguración en plena canícula foi xa unha fatalidade manifesta. As improvisacións incrementaron os fallos, e os responsábeis pagan agora  peaxe nas críticas, e nós, os cidadáns,  a viaxe. Os erros son graves, non máis preocupantes que a intención de degradalo, de xardín botánico, de espazo de referencia, a un espazo verde sen máis; no medio 3,6 millóns de euros de inversión. A política, sen afastarse do chan, debe ser tamén ambiciosa, que ilusione e contaxie, e se o que falta é capacidade de xestión, o camiño é outro.
         É inadmisíbel que Demetrio Espinosa, exconcelleiro, e José Crespi, paisaxista, fixeran mutis por el foro, e os encargados agora –tampouco aquí hai director- de interpretar esta delicada partitura semellen un mar de dúbidas. Montealegre non é o problema, é a oportunidade, igual que os soños non se fan realidade da noite para a mañá, os xardíns tampouco. A crise non pode ser escusa de todo. Botánico ou non, Montealegre é un espazo con historia, con interesantes restos de arqueoloxía industrial e agrícola, un territorio de costumes para facer os magostos e correr os amoríos, para perfilar a cidade e a súa memoria dende esa atalaia privilexiada ao pé da cruz. As paisaxes non existen como tal senón que son froito do intelecto, a natureza en si mesma provoca o desorde e o caos, máis ou menos o que alí existía. O reto de Montealegre é exportar a idea, involucrar á cidadanía, ir máis alá da súa compoñente lúdica e de lecer. Desde as infraestructuras creadas, e dentro dun espírito naturalista, deberíanse asumir  propostas científicas, educativas e artísticas de referencia; con espazos adicados ao estudio e a documentación, bibliotecas e librerías especializadas, xunto con talleres e congresos no entorno. Devolvendo á sociedade o invertido, non en cartos, senón en esperanza e orgullo propio. 
 
     Publicado no xornal La Región o 22/092011

18 sept 2011

Desafío en Penedos do Lobo

O das maratóns é unha enfermidade común nestes tempos  modernos que estamos a vivir. Andainas, carreiras populares, marchas de BTTs, proliferan por tódolos concellos da provincia; non son probas demasiado costosas e xustifican unha demanda importante da sociedade. De todas elas, a maratón montaña de Penedos de Lobo, que ten lugar en Cabeza de Manzaneda, no corazón da Serra de Queixa, é un verdadeiro desafio ben fermoso pero duro, na cima esta mañá non se superaron os catro grados.
















17 sept 2011

Ao Vivo. Concerto de Sidonie no Teatro Principal

Ocórrelles a tódolos grupos, cando as cousas marchan os músicos se crecen. A actuación de Sidonie no Teatro Principal estivo chea de intensidade.














Historias no ar. Sen sustancia

O problema era que dentro non había nada.

16 sept 2011

Propósito de emenda


Atopou o anuncio na prensa do día: “Agencia de publicidad necesita creativo/a con capacidade de liderazago”. Dous minutos ante o espello foron suficientes para estudiar e mudala a personalidade enfermiza e negativa que o acompañou sempre. El foi precisamente o seu primeiro e único traballo. 


15 sept 2011

Será por diñeiro

Un que ten a mirada cicelada polo oficio e os quilómetros recorridos en estradas secundarias, non deixa de asombrarse, en parte porque non quere, tamén porque non o deixan. Agora que tanto se presume de xestión, de boas prácticas e austeridade, un alza a mirada no tempo e percibe unha realidade confusa, decátase de que certas infraestructuras creadas nestes anos son de dubidosa necesidade que non se sabe moi ben a qué responden; bo número delas xurdidas ao calor de Europa. É certo que o papel dos alcaldes para superar a adversidade máis que papel é un papelón, unha heroicidade, pero eso non desculpa. Salientable o mimetismo entre eles; moitas parecen froito dun contaxio. A ninguén se lle escapa que as obras, aínda que sexan inútiles serven para atrapar outras cousas, nada espirituais; a derradeira expresión tivémola coa posta en marcha do rei Midas chamado Plan E.

Parques empresariais sen uso, ou case; quilómetros e quilómetros de camiños rurais cementados; depuradoras que nunca foron tales; aeródromos que non viron unha avioneta, e se a viron foi de lonxe; miradores de natureza que a natureza enguliu; “caballerizas” que nunca viron cabalos; polideportivos a esgalla que o único deporte que albergan ao longo do ano é a festa gastronómica da vila; tanatorios multiusos cuxo único uso é velar ao amortallado; parques infantís que nin nos mellores tempos viron un neno prestado, agora albergan silvas; auditorios “marabillosos”, sen xestión nin orzamento a espera de milagres, lease contidos; edificios comarcais “full equipe”cuxo outrora espírito dinamizador agora apesta; casas de cultura cuxo déficit é precisamente a cultura; centros cívicos para xogar ao mus; xardíns botánicos a ve-las vir. En fin, a realidade é a que é, e seguro que a vamos cambiar entre todos.

   Nota: publicado o 15/09/2011 no xornal La Región

10 sept 2011

Lendo o Marca. Historias de café

Tódolos días a mesma historia. Alzas a vista con disimulo, miras cara ambos lados e ves que ninguén se move. Por si acaso, érgueste coma quen ten intención de ir ao baño, camiñas con discreción cara a área ,e cando pensas que está todo feito, alguén se che adianta por detrás;  rematas por ler o Marca. Ou a Marca, como din os de Madrid...

Sós

 Virxilio e Arturo Baltar, no bar Ribeiro, Marzo 2011

SÓS . Manuel Antonio                         

Fomos ficando sós
o Mar o barco e mais nós

Roubáronnos o Sol
O paquebote esmaltado
que cosía con liñas de fume
áxiles cadros sin marco

Roubáronnos o vento
Aquel veleiro que se evadeu
pola corda floxa d' o horizonte

Este oucéano destracou d' as costas
e os ventos d' a Roseta
ouretáronse ao esquenzo

As nosas soedades
veñen de tan lonxe
como as horas d' o reloxe

Pero tamén sabemos a maniobra
d' os navíos que fondean
a sotavento d’ unha singradura

N' o cuadrante estantío d' as estrelas
ficou parada esta hora:
O cadavre d' o Mar
fixo d' o barco un cadaleito

Fume de pipa Saudade
Noite Silenzo Frío
E ficamos nós sós
sin o Mar e sin o barco
nós.

Virxilio, un pintor único




          


  Nota: Tiven a experiencia de compartir algunhas cousas co mestre, sen lugar a dúbidas o comisariado de “A balada silente do mariñeiro”(2006), Centro Cultural Deputación de Ourense, foi un regalo. Recupero para o blog o texto do catálogo. A xenerosidade de Virxilio deixounos un mural estupendo na segunda planta, na área de formación, momento que recollen as imaxes. 

   
          A balada silente do mariñeiro


                   Viaxe trala balea

                  O vixía era un home pequeno, delgado, véndoo subir cara o pao daba a impresión de que todo o mundo podía facelo. Evidentemente que non era a primeira vez, pero esoutro día, da súa gorxa emanaba suficiente cantidade de ron para contaminar unha estancia; con toda probabilidade, esta era a única maneira de soportar, no medio dun mar de xeo, a frialdade da noite.
                  O mar estaba calmo, en silencio detido, debuxando plácidas liñas ondulantes a golpe de vaivén; como se quixera agochar con premeditado disimulo o segredo que este gardaba nas súas entrañas, un estrondo cheo de ventos e unha oleaxe infranqueábel que viría máis tarde. Mentres, a fértil e vaporosa gorxa do vixía anunciounos o que todos nós estábamos esperando: “Por alí sopran!
                Por alí sopran, todos coñecíamos de memoria esas tres malditas palabras. Demasiado tempo agardando por elas para que tan alcoholizado elemento as pronunciara de novo. Fíxoo con tanta intensidade, con tanto ímpeto, que dende onde estábamos resoaron como se saíran do inferno.
                Sostén o aceiro como se lle fora a vida, que lle vai. Tempo de espera que nos enche de anguria, de sufrimento e de tensión contida. “Chegado o momento non podes fallar!” o mariñeiro pecha os ollos por uns segundos, e póusase sobre o seu maxín unha vez máis a imaxe dunha serea, dunha desas sempre tan fermosas e sensuais como esquivas, ás que cando menos o esperas aparecen, facéndote perder o control coa sinuosidade dunhas cadeiras a medio camiño da emoción e a fantasía.
                 O arpoador ten unha responsabilidade maior que o resto da tripulación, na súa man está algo máis que o prestixio de todos eles. Vémolo na embarcación como a ese mariño de altas miras que sempre soñou ser. Un deses homes de antano, rudo e forte, de saúde inquebrantábel até que o destino se cruce con el nese camiño tortuoso que é a vida... O noso amigo, é un deses homes curtidos no frío do día, e na esperanza da noite, seres de acción sempre arredor da inestabilidade do líquido elemento; homes de mundo, de cidades e portos, nómades porque si, fuxitivos de todo na dureza das afastadas campañas preto de Terranova ou do Mar do Norte; en xornadas interminábeis nas que todo era frío e os barcos nodriza, argumentos dun futuro aínda por vir.
                  Mariñeiro valoroso capaz de sacar forzas da enfermidade, moi decidido e animoso; coa mirada sempre posta no mar, no horizonte. Nese horizonte onde remata o mundo porque se intúe o abismo. Si, o mesmo mar, calmo, gris, que agora non anuncia medos, pero si tensión. Mira de esguello ao aceiro, tamén o fai cara esa corda que pende do arpón co que afrontará o envite, e a frecha que anuncia o destino. “Por alí sopran...!” Malditos sexades todos.
                  Claro que si, sen lugar a dúbidas houbera dado un bo mariñeiro, aínda que tan só fora de memoria, froito do seu maxín creativo; nunca un mariñeiro calquera, endexamais sería como un deses seres vaidosos, de terra dentro, mariñeiros temporais que posan no estío a carón da súa chalupa, para que lles fagan fotos, moitas fotos, coas que soportar a friaxe do inverno.
                    Non, Virxilio (Ourense, 1925) xamais se toma a broma as cousas serias. E menos dende que de neno instalara a súa mente en alta mar, ollando sempre ao fronte, movendo cos dedos o horizonte, ideando aquelas nada románticas viaxes transoceánicas, “seguras”, en barcos de moito vapor deses que sempre chegan ao seu destino, non como outros....
               “Por alí sopran!”. Claro que si Virxilio, a balea mergúllase de novo nas perigosas augas do océano, unha e outra vez, golpeando as extremidades do seu infinito corpo contra a superficie do mar como quen maldice ao destino; a proximidade resulta excesiva e perigosa, mentres, a tempestade álzase de pleno, e o noso arpoador zumega auga por todas partes. De súpeto grita con forza: “dinlle, amarrádea ben, que non se escape.”
                 A piques de rematar o relato, a ficción, a realidade segundo se mire, ou esa pel de metáfora que é a vida, vaise a iniciar o peor, a fase máis dura, a deses momentos de loita, nos que o home e o animal semellan estar ao mesmo nivel; non sei se corpo a corpo, pero case, minutos que parecen horas, e horas que parecen días. Deixándose arrastrar pola balea, sen destino, sen rumbo fixo, cuestión tan nauseabunda que ofendería ao máis indigno dos homes que se botara ao mar. Semellar preto do abismo, non é prato de gusto para ninguén.
                  Non, o noso amigo non sería un mariñeiro calquera, de selo, a bo seguro que sería o mellor dos posíbeis.

              Un arpoador valente

        Se os ollos son como un espello, nos de Virxilio non hai espazo para a mentira. Nos ollos contemplamos a vida, os estados de ánimo, a esperanza e incluso a morte; a fantasía e a mesquindade, as infidelidades e o amor. Nos ollos decatámonos da presencia de enfermidades, da ilusión do momento, ou da entrega ao verdugo. A ilusión como a tristura é contaxiosa. Nos ollos de Virxilio non existen límites, son os vivos ollos dun neno, sempre iluminados cara o porvir, como luceiros, igual que cando agarda pola balea co arpón pendurado da man, listo para afundirllo nas costas, e zas!, introducirllo o máis fondo posíbel nese infinito corpo de animal, enchéndolle de enigmas a pel até anularlle a vida.
              Quedarse na superficie das cousas é perigoso, un animal ferido arremete contra todo o que se poña por diante. É imposíbel vivir toda a vida lambendo as mesmas feridas, salvo que estas sexan excelsas, sublimes e marcadas polo misterio. Penso en Fautrier, en Tapiès, ou en Virxilio, como non. Un artista que atopou na superficie das cousas as claves da súa creación, nesas formas sinuosas, de cores acendidas, rostros redondeados, e, a materia. A materia que converte cada enunciado pictórico nunha sorte de escultura bidimensional, baixorrelevos tan recoñecíbeis que o engarzan co máis salientábel da tradición pictórica galega. Táboas cheas de pintura e filigranas barrocas na procura do momento para relatar unha atmosfera plena. Unhas obras que cando as atravesamos coa mirada temos a impresión de conectar co mellor da escultura de Faílde, co xesto vibrante de Seoane, a descrición de Colmeiro, e tantos outros, porque todos nós somos memoria, e, Virxilio, para poñer en pé este exercicio de narratividade envolvente, tivo que mamar das mellores fontes.
              Para o artista, a superficie é unha marca, unha escusa máis dende a que afrontar o ataque, unha coidada estratexia para seducirmos con unha pintura chea de impactos e ben remarcada, unha pintura ateigada de historias, que si se quere, poderíase liquidar dunha plumada, ao mesmo tempo, que se un desexa introducirse no seu labiríntico trazado lineal, como nese universo “puntillista” e escenográfico –Jazz Em Streckstrump–, cheo de luces e manchas de cor, vai ter traballo dabondo. A pintura debuxada de Virxilio dá para iso e para moito máis.
               Virxilio non persegue a realidade, é esta a que o persegue a el, eso si, unha realidade moi peculiar, idealizada, froito dunha ensoñación constante, duns encontros “remarcados” arredor da esencia, preñados de lirismo, de melancolía creativa, e de misterio.
                Virxilio non se queda na superficie porque el sabe como escrutar as sombras, como furgar nas reviravoltas da vida e mudalas nunha narración detida a base de sentimento, de encadrar as imaxes contempladas trala fiestra da imaxinación, de ateigalas de simbolismos, de goce visual. Igual que o arpoeiro persegue a presa até que esta se quede sen folgos antes de morrer, até ese instante no que o animal malgasta o último respiro, de igual xeito, el, o noso artista persegue a pintura. E a balea seguirá aí, somerxida, ao marxe da visibilidade pero arrastrando con forza a pequena embarcación, abaneándoa con medo nun fuxir apresurado cara ningures; mentres, o artista, el tamén seguirá incansábel, porque se algo lle sobra a Virxilio son forzas.

              A pintura calada

                  Adentarse na pintura de Virxilio é como escoitar as fermosas partituras da natureza, é como introducirse nun dos nosos bosques e deixarse levar polos sons. Nos enunciados pictóricos de Virxilio descubriremos unha beleza plena que zumega nostalxia, que recrea momentos que nos retrotraen a outros tempos; é inevitábel, sobre todo, cando o pintor gozou dunha vida tan rica, viaxada, con amizades ben gañadas. Uns enunciados silentes que nos falan ao oído, que nos reclaman a atención dun xeito continuado, que nos esixen ir retirando as capas de pintura como quen decide afastar a beleza na procura da mensaxe que figura ao fondo. Que ninguén se engane, estamos ante unha pintura memoriosa igual que o é o autor, e anque recollida nese obxecto excelso, preñado de beleza, a simple vista hai moito máis, un universo de silencios, tan só visíbel para aqueles que son perseverantes, igual que o foi o autor coa serie dos Xistos, onde os personaxes aparecen de maneira caprichosa ao ollar cara eles, rememorando momentos tan intensos como a propia vida.
              A presencia da sensualidade é unha das constantes na pintura de Virxilio. Toda a súa pintura é sensual. O erotismo, e non só cando este se presenta de maneira explícita, está moi presente. Dá igual que o motivo sexa unha mariña, un retrato, un bodegón ou un cartel, todo nel é dozura, todos os enigmas da sensualidade para aterrar nuns tempos pretendidamente gozosos, e esta é a súa virtude. Hai quen di que pintar é unha forma de organizar o mundo que nos rodea, para Virxilio esta é unha forma de gozalo, tal vez por iso na súa pintura a sensualidade se percibe tan xenerosa, tan excelsa dentro do continente da beleza, un festival, porque igual que lle pasaba ao vixía co ron, dos poros da súa pintura non zumega outro argumento que non sexa a sensualidade, e a esgalla.
                Matriculouse en “perspectiva renacentista” e “pintura ao fresco”. Trinta e tres anos e unha beca de seis mil pesetas da Deputación de Ourense. Coma el dúas mil almas máis tratando de facerse un oco na concorrida facultade de belas artes de París. Nembargantes, o seu futuro estaba en Pierre Gougne, unha empresa de pinturas, sete días á semana, cantos anos pasaron, verdade Virxilio?
                  O que non perdeu cos anos este autor é a capacidade de investigación, de sorprendermos coa propia arte. As novas series saídas a partir dos Xistos son un claro exemplo, calquera escusa é boa para anunciarmos un encontro, para introducirmos no “collage” ou facer uso das novas tecnoloxías, a fotografía incluída, toda unha sorpresa nun pintor de raíz tan clásica. Pero, aínda que pareza mentira na súa máis recente obra sempre haberá un lugar para a sorpresa, para a fantasía. Nas series máis actuais –os Xistos- introdúcenos nunha especie de xogo de percepción que el mesmo se encargará de desvelar pouco a pouco, enmudecendo o proceso. Quen de neno non deixou levar a súa imaxinación pola infinidade de figuriñas ocultas tralas lousas? Os paseos arredor da súa casa de Tamallancos enchéronlle a imaxinación igual que ao Quixote llo fixeron as novelas de cabalerías. Non conforme con esto, agora escruta tamén a outonía nos Chaos de Amoeiro, seguíndolle a pista aos figurantes dende esa fiestra imaxinaria que el nos presenta.
                 A exaltación da beleza nas artes pode colocar o resultado a un paso do abismo, pero el salva as circunstancias con brillantez, con imaxinación, con esa gran facilidade que ten, a través do debuxo e a mestría na aplicación da cor. Se unha excesiva ornamentación o instala ao borde do precipicio, a ferramenta do debuxo sempre acudirá na súa busca, sempre será a súa táboa de salvación.
               É obvio que os debuxos a tinta de Virxilio son un dos máis firmes piares da súa colleita. Nunhas liñas mínimas e espidas consegue o máximo grao de expresión. A singularidade do trazo, o expresivo das sombras, unha verdadeira mestría na comunicación moito máis alá da superficie.
                Presume de ser un dos primeiros practicantes do informal cando por estes lares era algo inusitado, anque Antón Patiño se esquecera del no libro que recolleu aqueles avatares, pero alí estaba o autor na exposición “A Gadaña” e a memoria propia e allea para recordalo tantas veces como sexa necesario.
            Por alí sopran! Abandonar a presa para perseguir a sombra non o fai calquera. Unha cámara pode reiterar momentos, e sempre semellar o mesmo, en distintos tempos, pero poucas veces alcanzará a habilidosa manipulación do artista. Velaí o fito. Un capitán tampouco, baixo ningún concepto abandonará o seu barco, el sempre será o último en saír, escasos instantes antes de que este se vaia a pique e quede a salvo o último pasaxeiro. Virxilio pinta sempre de memoria, anque parta de esbozos que fai a “plain air” e nos que despois se apoia. O del é unha realidade memorizada, unha cámara do pensamento con sentido narrativo. O mar, as cidades, os sonos, as mulleres fermosas, esas desinhibidas cachondas do Paraguai e os lustrosos caldos do Ribeiro. Da súa man emerxen personaxes memoriosos dialogando entre eles e desafiando a propia historia, porque a historia neste caso non a contan os vencedores, senón que esta ten outra autoría.

          A confesión

          Complicidade, sorpresa, admiración, amizade, ilusión. A vida sempre depara sorpresas, algunhas ben agradábeis, aínda que estas se presenten coa escusa do traballo. Ter a honra de colaborar cunha lenda, cun mestre ourensán da pintura, con este torrente de ilusión, é algo máis que un pracer, un inmerecido regalo para a miña persoa. Meses de traballo, de idas é voltas, que endexamais esquecerei. Vivir a historia en primeira persoa, somerxerse na vida de tantos e tantos personaxes vividos por Virxilio foi como disfrutar dunha viaxe permanente no tempo. Con el fixen propios a innumerábeis personaxes dos que tiña pouca ou nula constancia, un deles Luís Vázquez Trabazo, a quen sen dúbida lle seguiremos escrutando o fío. Confioume segredos que de seguro enmudecerán para sempre, pero sobre todo, aínda que sexa cos ollos humedecidos, contaxioume a ilusión por vivir. Gracias Virxilio.
                                              

Envolturas de silencio

E l invierno envuelve cada rama entrelazadas entre sí por el frío y la niebla que lo atrapa todo en un escenario de aventura. Todo es ...