Cando a confusión sae á rúa

           Quizás saír á rúa non sexa máis que a expresión dun duro oficio, o de entenderse cos demais. A rúa, ese lugar de encontro e socialización por antonomasia, converteuse no espazo onde devolverlle á sociedade as mensaxes recollidas a través das críticas e os medos.

             O home utiliza o seu corpo como bandeira, como baluarte identitario buscando a exclusividade. A  vestimenta na paisaxe das cidades é o novo fronte de batalla, imposíbel distinguir a publicidade estricto senso da dos homes feitos anuncio; todo suma. A mocidade habituada de por si a mesturalo todo necesita da rúa máis que ninguén, para amortizar a súa sexualidade,  pero tamén para espallar as mensaxes recollidas e  interiorizadas, aínda que estas non vomiten outra cousa que cacofonías, mensaxes cruzadas, por partir dese crisol desordenado que é a vida adulta, como se esta tivese as ideas claras. Saen  impetuosos á rúa, coa intención de visibilizar o descontento, de asegurarse un futuro menos esquivo,  recorren á cánticos interxeracionais ou lemas dos propios maiores, esquecendo que son estes os responsábeis de semellante estado de confusión.