30 mar 2012

Y todo por un par

Iconos
Simone Silva y Robert Mitchum, Getty.

    Muchos lo intentan, pocos los que consiguen. Todo festival de cine que se precie ha de expandir suficiente glamour para que después éste, el glamour, transite sobre el “papel” cuché planetario. El Festival de Cannes ya no es lo que era -tampoco el oficio periodístico  en  “papel” es ahora planetario- pero sigue siendo el festival más icónico. Por su alfombra roja se pasea cada año los más granado de esa corte de seres iluminados por el celuloide, incluso hubo un tiempo en el que al festival le salió un competidor y además porno, hasta que el alcalde de turno dijo basta y lo prohibió, harto de ver a tanta gente libidinosa subida al plató.  Aunque hoy el que más y el que menos ya tiene asimilados los pecados de la carne, y la visión de un hombre o mujer en cueros no es lo que fue, conviene recordar que existieron otros tiempos en los que entre Dios y el diablo mediaba la censura.
  Todos comprendemos cuál es el significado del término  turbamulta, incluso somos capaces de visualizarlo sin esfuerzo, entre otras razones gracias al celudoide. En la edición de Cannes de abril de 1954 tuvo lugar una bien sonada, de la que pocos salieron indemnes, empezando por los protagonistas del icono de hoy. Como en cualquier pasarela por el Festival de Cannes transita una corte de fotógrafos, lo más parecido a acudir a un safari en busca de presa, también acuden estrellas en ciernes, otras consolidadas y aquellas de relumbrón. En la  edición del 54 la que marcaba la diferencia se llamaba Robert Mitchum, y la otra, Simone Silva, que aunque en aquella ocasión ejercía el cargo de“Miss Festival”, lo suyo era más bien lucir palmito y mostrar curvas, siempre dispuesta a todo con tal de dar de qué hablar. ¡Y vaya si dio!
       Y los fotógrafos pedían carne, ”take the top off” Simone, y ella los hizo felices aprovechando su encuentro con Robert, pillado literalmente con las manos en la masa y sin saber muy bien cómo afrontar semejante circunstancia. Más o menos como cuando Carod Rovira puso una corona de espinos sobre la cabeza de Maragall en aquel famoso viaje a Israel. Ante la tan golosa escena todos los fotógrafos corrieron tras la pareja, uno rompiéndose la pierna, otro el brazo, y no pocos la  gafas y alguna que otra lente.  A la mañana siguiente a la pin-up greco-francesa la invitaron a abandonar  el país y a Robert al regresar a los USA se la liaron parda los representantes de la industria. Y todo por un par.
     

  Autor: Getty, 1954. 
  Fotografía: Robert Michum y Simone Silva

28 mar 2012

Violencia estrutural


José Paz
Dicía Willian Shakespeare que é mellor ser rei do teu silencio que escravo das túas palabras. A Alberto Ruiz-Gallardón, persoa a que moitos tíñamos por sensata, algúns incluso por moderada, lle está faltando tempo para apropiarse da máxima do inglés. Sempre lle puido certo afán de protagonismo, ás veces incluso megalómano, pero nada que ver co desatino co que se está empregando desde que foi nomeado ministro de Xustiza –mais nunha área sobre a que se lle presumía capacitado-, tempo no que semella querer engrosar no libro Guiness de dicir sandeces.
    Como ministro está no seu dereito de reformar calquera lei, incluso a do Aborto se o cree pertinente, pero que o razoe con intelixencia e se deixe de esmagar o intelecto do sufrido persoal patrio con “xoias” -emulando a Azaña- como “a liberdade da maternidade é a que fará ás mulleres autenticamente mulleres”. Non sei se no seu ánimo está realmente o de protexer ás mulleres, pero o que teño claro é que non o sabe comunicar. Si en realidade o seu desexo é que a maternidade se normalice debería aportar ideas e medidas para que, no caso de que se deran as condicións persoais axeitadas e se estas "libremente" o desexan, as mulleres e os homes poidan asumir unha responsabilidade tan importante coma irreversíbel. E esixir de paso ao Goberno que a Reforma Laboral en curso lle outorgue prioridade ás mulleres que sexan nais, se pór cortapisas as que aspiren a selo, e non obviar as axudas á natalidade como está a acontecer. A normalidade do país e a liberdade dos cidadáns pasa non só por garantir os dereitos senón por adecuar tamén as circustancias, tan importante unha cuestión coma a outra. A violencia Estructural que el percibe é certa, pero erra en que dirección vén.

24 mar 2012

David Amor, un crooner de altura


ENFOQUE
José Paz

José Paz

José Paz

José Paz

José Paz

José Paz

    Máis alá do curre, a axenda de David Amor non para, pero sobre todo o que non deixa é de fuchicar na tablet que leva no bolso; a el ségueno moita xente, até dezaoito mil en Facebook e seis mil no Twitter, case nada, xa quixeramos moitos, sen lugar a dúbidas é o prezo do seu vivir mediático. Pon cara de circunstancia e recoñece que atendelos a todos dá moito choio. Por iso a ninguén debe estrañarlle o feito de que ao seu derradeiro espectáculo lle chame “haiPOD”, así como soa, versión galeguizada do archicoñecido aparello da firma da mazá.
       A uns o mozo seguro que lles mola polo seu papel de contacontos, a outros pola súa actividade interpretativa en series televisivas, e a tod@s porque o de Tui gasta un corpo de impresión, cuxa envergadura é máis propia dun escolta dos de baloncesto ou dos outros ca dun actor en cernes; das mans mellor non falamos, xa o advirte el na súa páxina. Un rapaz “polifacético” que sabe de que vai iso de reinventarse, ao que non lle gusta ser encadrado, sempre é mellor diversificar para atopar o verdadeiro camiño. Agora o que realmente está a buscar é ser actor máis alá das canles televisivas, das series ou dos coñecidos clubes de “chistosos”, xa sabedes se alguén por aí está na tesitura de facer unha peli e busca prota o de Tui anda disposto.
Hoxe exerce para nós de solista, de crooner que despistou a súa orquestra, ou deses que camiña sen folgos cara a casa despois dunha noite de troula “musical”, por suposto, nesta cidade olívica tan pasional sempre coa música. David elixiu a personaxe de crooner polo seu admirado Frank Sinatra. A min, a verdade é que me lembra máis ao xenial Dean Martin, por aquilo de contar algunha historia entre cancións, que non chistes, que provoque o sorriso do público. “Eu non son un tipo gracioso, a min o que me gusta é contar historias”. O que si se percibe é que é un tipo simpático, co que podes pasar un bo rato.
      Por Vigo lle buscamos o ritmo a esas zonas onde remata a noite, e a veciñanza loita por conciliar o sono. David sabe posar e explotar ben os seus case dous metros de altura, tamén gusta de interpretar. Traballamos segundo o guión previsto, o resultado á vista. David está cheo de posibilidades.

   Publicado en La Revista 25/03/2012

Piel de toro y otros cuernos




Autor: Manuel Prieto
Imagen: toro de Osborne, 1956




    Al toro, por los cuernos, sobre todo si es de pega. El vetusto refranero siempre guarda dichos de quita y pon que te servirán de guía ante las refriegas de la vida, pero no tomar al pie de la letra, que el valor humano es limitado y el toro si viene de lidia, mejor dejarlo pastar, y si no es de carne y hueso, también, que seguro será el de Osborne, que al margen de gigante es patrimonio nacional desde el 97.
Al toro, el de Osborne, le surgieron en tiempos hasta quinientos en réplica anunciándose en vallas publicitarias por la estela carreteril del franquismo, época en la que otear alguna en el horizonte era el entretenimiento favorito de padres e hijos, cada uno mata el tiempo como quiere. Cual toro de lidia, la archiconocida imagen fue creada por Manuel Prieto (Cádiz, 1912-Madrid, 1991) diseñador y cartelista gaditano a quien el peso de su creación para la bodega y la agencia Sahuquillo se le vino encima y lo cegó casi para siempre. ¿A ver quién es el osado en superar su éxito? De los cuatro metros de madera iniciales a los 7 y de hierro con los que resistir el clima, y llegar más tarde a los 14 como lo conocemos.
      En tiempo los leguleyos pensaron en nuestra seguridad al volante y allá por 1988 se llevaron por delante toda valla que pudiera restar la atención. La publicidad de Osborne resistió porque el sentido común fue quien de anteponer el indulto, hasta el 94, cuando un intencionado nuevo Reglamento General de Carreteras pretendió someterlo a la disciplina igualitaria y liberar al asfalto de su presencia y lo hubiera conseguido de no ser por las plegarias y recursos de sus defensores, entre los que no estaban aquellos que interpretaban que en lo nacional no encajaban los nacionalismos, léase periféricos, que deseaban ante todo ser liberados de semejante yugo. En esas estábamos hasta que el Tribunal Supremo sentenció a su favor, en la justicia de seguir viéndolo reinar por las praderas, colinas, montes, de un paisaje cada vez más hormigonado.
         Hoy no llegan al centenar, de vez en cuando, sufren inclemencias de temporales y de las otras, porque hay que reconocer que su imagen es notable y su acción planetaria. La firma, liberada de su corsé estatal ha hecho también campaña allá por México, además de pleitear con todos aquellos que con el tiempo han pretendido mercadear con un icono que se ha aliado con todos, incluso con quienes lo detestaban. De su autor, Manolo Prieto, que es un delicioso ilustrador al margen de pintor.

  *Publicado en La Revista 25/03/2012

22 mar 2012

Un mal momento lo tiene cualquiera

José Paz

       No hay palabras...

El perro

José Paz
   Envidiaba a su perro. Como siempre le horrorizó la posibilidad de ladrar, manejaba otras opciones.

21 mar 2012

“Arriba la pestaña”



    O título é un agasallo de María Forqué, xa saben esa moza frívola filla de papá, amante de Loewe, que non a rasca e que vive coma deus. A estas alturas, que a campaña de Loewe levantou burbullas é unha evidencia, máis nun momento no que o que se leva é facerse o hara-kiri cada mañá ante o espello.
Un actor lle dá credibilidade ao seu papel cando creemos o que nos conta. Nunha película hai directores, escritores e un amplo elenco de xente que traballa para que todo marche. Na publicidade tamén, convén lembralo. O discurso de Loewe rememora o vello tratado marxista da alta e baixa cultura e a sociedade de clases. O luxo nin está nin estará en crise, porque non está ao alcance de todos. A publicidade cicela no noso subconsciente creándonos necesidades que antes non tíñamos, anhelando o consumo de obxectos perfectamente prescindíbeis como se a vida sen eles non fora posible. Cada quen que pense cal? O éxito do pirateo no top-manta non medrou por garantir a integración dos sen papeis nin para exorcizar ese racista que levamos dentro, non, senón para implantar o pego.
        Hoxe as redes precipitan a superficialidade nun entorno confuso no que o difícil é elaborar un discurso propio e o mais sinxelo é deixarse levar pola crítica insulsa, a arenga barata e a reflexión –un me gusta- todo a cen. Todo é guay. É iso ser libre? Se eu fora publicitario a miña máxima aspiración sería a de facer un anuncio –provocación- coma o de Loewe que incitou o autoflaxelo no millón de persoas que, nas antípodas de ser destinatarios da marca, caeron na trampa e amplificaron a mensaxe até o infinito; a publicidade non fabrica realidades senón que marca tendencias, crea soños. Igualiño que os actores de Loewe non son pijos, ou si, eles actúan para xerar un aparente relato biográfico como o que aparentemente callou na rede. Xa sabedes, “Spain is different”. Me encanta Loewe.

   *Publicado no xornal La Región 22/03/2012

17 mar 2012

Nevermind, ¿qué tenía Kurt Cobain en su cabeza ?


ICONOS      Nevermind


            A inicios de los noventa y para sorpresa de muchos una banda de rock and roll reventó la caja de la industria discográfica inaugurando musicalmente la nueva década; se llamaban Nirvana y venían desde Aberdeen, Washington. Estaban reformulando el grunge al margen de la escena de Seattle, todo un  fenómeno musical con otros pilares tan firmes como Pearl Jam, Soungarden o Alice in Chains, pero que pronto quedarían irremediablemente a su estela. Sus sonidos enérgicos de corte “destroyer”y caótico griterío de pop melódico apuntalaron al grunge como movimiento y a su sonido –guitarras rasgadas y distorsionadas, bajos retumbantes y baterías golpeadas a rabiar- incorporando gran número de adeptos. Su historia fue breve pero su legado inmenso, de su disco Nevermid se vendieron más de 30 millones de discos, todo un record.
             Te guste el grunge o el mambo seguro que reconocerás la portada más icónica de la historia del rock en la que un bebé sumergido en una piscina sigue la estela de un billete de dólar atrapado en un anzuelo. La imagen ha sido reproducida hasta la saciedad a lo largo de todos estos años, entre otras cosas porque la muerte de Kurt Cobain, cantante y lider de la banda, después de acabar con su vida a la fatídica edad de los 27 (Janis Joplin, Jimi Hendrix, Jin Morrison, Brian Jones y hasta la recién Amy Winehouse) lo mitificó para siempre.
La fotografía  fue realizada en los Ángeles, en la piscina del Rose Bowl Aquatics Center por Kirk Weddle,  fotógrafo publicitario especializado en trabajos bajo el agua aunque gran desconocedor  de las distorsiones guitarreras de la banda, a quien le comentaron que kurt y Dave Grohl  buscaban para la portada del disco alguna imagen acuática, habían visto en la tele un reportaje de partos dentro del agua y les encandiló la idea. También es verdad que recurrieron a un fotógrafo porque por las imágenes que les gustaban de bebés bajo el agua en la agencia  les pedían 7500$ al año por hacer uso de ellas. Kirk Weddle planteó a un amigo Rick Elden la posibilidad de fotografiar a su bebé Spencer bajo el agua; al padre le pagaron 200 $ por la sesión y él cobró apenas 1000$. Dos segundos bajo el agua y dieciocho disparos después hete ahí la portada del archiconocido Nevermind, y un bebé para siempre de lo más famoso. La discográfica puso algún reparo al hecho de que en la imagen apereciera muy visible el pene del bebé y buscaba alternativas; kurt aceptó la posibilidad de taparlo bajo una etiqueta siempre que en ésta se indicara: "Si esto te ofende es que eres un pedófilo encubierto".Veinte años después a petición de la revista Rolling Stone el bebé Espencer Elder quiso rememorar de nuevo la acción, eso sí, con el bañador puesto. 


Autor: Kirk Weddle
Fotografía: Spencer Elder, 1991
Publicación:  disco de Nirvana




14 mar 2012

A chanza da política




    Que o presidente do Eurogrupo Jean-Claude Juncker é un tipo gracioso queda fora de toda dúbida, tan só había que mirarlle cara a faciana esoutro día ao noso ben querido e sufrido Luis De Guindos, a la sazón ministro de Economía, para comprenderlle o chiste e o sentido do humor do político luxemburgués.      Como é sabido na reunión previa do Eurogrupo estábase a debater temas ben laxos e intrascendentes para o futuro do país, xa se sabe se nos recortan o brazo polo antebrazo ou se nos deixan parte do toco á vista. Hai que quitar tensión. Lembro cando o mesmo político luxemburgués lle deu na testa cun paquete de papeis por detrás ao ministro de Finanzas grego, Evangelos Venizelos, ante o sorriso case seguro dos cidadáns gregos que día si e outro tamén veñen aplaudindo ese tipo de accións na rúa.
Non sei se foi casual ou non mais despois do congreso a presidencia do PSOE no que saíu vitorioso Rubalcaba este tamén escenificou no Congreso outra estrangulación de pega in situ, esta vez sobre Rosa Díez, a quen lle estaba a explicar , segundo el,“como se gañan os congresos”. Seguro que si, que don Alfredo estaba a pensar neso. Anteriormente na campaña xa llo fixera tamén á benquerida de Carme Chacón. 
        A política está chea de xestos inocuos e políticos graciosos, é que non fondo séntense actores. Lembro unha acción de fai moitos anos na que sendo Josep Borrell, ano 91, xa choveu, ministro de Obras Públicas lle encasquetou sobre a testa un cono de obra ao entón alcalde de Ourense Manuel Veiga Pombo, púxolle unha cara máis ou menos semellante á De Guindos. É que detrás de toda broma hai moito de humor por parte daquel que se sinte gracioso, que actúa no fondo co ánimo de ridiculizar pero non hai que esquecer que tamén existe un punto, en certa maneira de crueldade, no caso de De Guindos esta non ía sobre el, senón sobre os sufridos españois aos que a broma sobre o estado do benestar se nos está a mudar nun pesadelo no que cada día que pasa ten menos graza.


Publicado no xornal La Región 15/03/2012

11 mar 2012

El desenlace


José Paz

   Con toda seguridad a estas alturas estará ya muerto, o muerta. Se acercaron a mí por la espalda, que estaba esperando a que se abriera el semáforo para trasladar las basuras al contenedor. En seguida percibí que dentro de ellas se escondía un drama. Ambas caminaban a la par que hablaban por teléfono;  a la par sí, pero sin mirarse. Semblante serio, la mirada perdida, la voz machacada pero firme. La mayor daba explicaciones sobre un más que previsible desenlace, “está muy mal, de hoy no pasa”, a su vez la mujer más joven repetía exactamente lo mismo, con seguridad llevaban un buen rato trasladando la misma información a todos aquellos que llamaban para saber algo más sobre el destino de alguien muy querido..
      Afortunadamente el  semáforo se abrió y separamos nuestros destinos

10 mar 2012

"Emigración", millones de historias en una



ICONOS                                   Ellos lloran, todos lloran




       Decía Manuel Ferrol ( Cabo Vilano, 1923-A Coruña, 2003 ) que una vez el barco se alejaba de tierra un gran silencio secuestraba la conciencia de los moradores, que aquello era lo más parecido a un barco fantasma. Se refería al Juan de Garay, transatlántico que unía la ruta  de Coruña y Vigo con América repleto de emigrantes a la procura de porvenir.
       Si una imagen puede sintetizar la emigración gallega ésta es la de  Xan Calo y Xurxo, padre e hijo, el primero ya fallecido, pero no es una historia exenta de injusticia, la misma se repite cada vez que un acontecimiento convierte a los protagonistas en icono y les acaba dañando doblemente, al drama de lo vivido se une la desazón de sentirse mercancía en un supuesto negocio ; y no siempre es cierto. A ellos, que en su vida salieron de su terruño, quiso la historia ubicarlos aquel 27 de noviembre de 1957 para siempre en la entonces Estación Marítima de A Coruña, despidiendo a los suyos, a la madre y a dos de los hermanos del progenitor-¡cuánto dolor!- que lo dejaban todo atrás y se atrevían con lo desconocido. Dicen las frías estadísticas que eso era lo que les sucedía a uno de cada tres gallegos.
     La imagen formaba parte de un trabajo encargado por la Comisión Católica de Emigración a un fotógrafo afín al régimen, de hecho Manuel Ferrol convivió en no pocas ocasiones en el mismo Azor con Franco y famila. Tres décadas permaneció agazapada o circulando de tapadillo sin marcar autoría hasta los Ochenta, época en la que explosionó por su gran emotividad. Dicen que en alguna ocasión Blanco Amor se la atribuyó como propia. La obra sintetiza cuanto dolor y sacrificio gestó este país en silencio. Los protagonistas mostraron su resentimiento contra el autor, al que suponían haberse lucrado con ella. Públicamente lo verbalizaron en un tenso programa de los ochenta con Antón Reixa en la TVG, en el que se respiraban recelos, es de imaginar que la foto no es un trago fácil de llevar. Estamos hablando de sentimientos en primera persona y del oficio de comerciar con el sufrimiento ajeno.
    La imagen está expuesta en el Museo de Fotografía de Columbia, en los Estados Unidos  y el autor, Manuel Ferrol, con gran justicia es el único gallego que forma parte de la “Historia de la fotografía” de Beaumun Newhall.

Autor: Manuel Ferrol, 1957
Fotografía: Emigración

9 mar 2012

Cualquier columna

José Paz


    Toda columna que se precie  ha de ser sostén y estar bien apoyada; el basamento proporcional al pilar y los ornamentos nunca competir en eficacia. A la base se le pide que el paso del tiempo no reste solidez. Los capiteles ya son otra cosa, ahí que cada uno se exprese como libremente pueda, siempre que no se pase, claro está, no se vaya a romper la armonía del conjunto.
          El periodismo se nutre de muchas columnas que son las que sustentan y dan color y calor al oficio. Como muchos días recojo debajo de la mesa de la sala el manojo de diarios atrasados que han quedado acumulados sobre el estante. No son muchos y posiblemente merecieran un repaso, en el periodismo impreso siempre restan cosas sobre las que merece la pena volver, pero las prisas son demasiado enemigas. Una bolsa de plástico –de las que ya no dan en el supermercado- será el destino previo a su posterior traslado al contenedor de reciclado. No poco contrariado, decido echar un último vistazo sobre la contraportada de uno de ellos, lo hago con cierto temor, ya no es momento de desandar lo andado, aunque soy de los que pienso que las decisiones hay que tomarlas con firmeza, a la basura y punto. Pero en ese momento de indecisión y duda también surge la benevolencia y el deseo de no desprenderme de todo aquello que se corresponde a un oficio de siempre bien hilvanado, laborado e incluso muy sudado. Paro y releo esa última columna que es como la base del periodismo, no sé si jónica o dórica, pero nunca aislada y siempre suficientemente cincelada. Es de un afamado columnista y escritor, navego y me zambullo con él nuevamente, y gozo, y gozo, y gozo. No puedo desprenderme así como así de semejante columna . Apenado la recorto, sabedor de que muchas más merecen indulto, y me la llevo doblada en el bolsillo. En el café la comparto nuevamente con mi amiga. 


    Publicado en el diario La Región 10/03/2012

7 mar 2012

#Mataron a Fidel Castro




  A Fidel Castro mátano case que tódolos días. E sen empregar velenos, elixires, nin puros explosivos; nin que se saiba a CIA anda polo medio. Agora tócalle morrer virtualmente. O das redes sociais comeza a ser unha pantomima ao redor da información. A falta de mellor oficio agora  se lles suplanta a identidade a personalidades serias para anunciar a morte do dictador caribeño. Esta vez tocoulle a Luis de Guindos, como se o home non tivera xa suficiente, a Mario Monti, primeiro ministro italiano, e a Olli Rehn, máximo responsable de Economía e Finanzas da Unión Europea, aos que lles usurparon as contas en Twitter para anunciar a macabra nova.
    O problema das redes é que ante a falta de novas de interese, polémicas adolescentes, ou un evento deportivo de nivel o interese mingua e a conversa redunda nunha sorte de cacofonía en bucle, máis se proceden dun mesmo círculo. E xa non é a primeira vez que alguén lanza un sonoro ¡me aburro!, farto de escoitarse a si mesmo e aos da súa corda. Cando o interesante é o debate intelixente e que cada quen se exprese en liberdade e non apuntalar o bo rolo ou o peloteo enfermizo. Esta vez tocoulle a Fidel, a quen por cuestións biolóxicas non fai falla ser pitoniso para adiviñarlle o porvir, antes foron outros. Ao presidente Fraga estivérono matando durante anos, a derradeira vez a familia tivo que sacalo á rúa para que lle dera o sol e de paso parar os rumores. A verdade é que a nova, nada crible por certo, non deixa de ser un paradoxo, en que porcentaxe a información que inunda a rede ao marxe de ser crible é certa, e a quen se lle piden responsabilidades sobre a mesma. A este paso remataremos por reconstruír novamente a historia, difundir falsas teorías matemáticas na escola, encher as teses universitarias de falsidade achacándolle a responsabilidade dos nosos erros á wikipedia de turno ou ao twitter. A cuestión non é que a morte de Fidel sexa Trendings Topics, que non deixa de ser unha anécdota sen gracia, o problema é que implica moitas máis cousas.

Publicado no xornal La Región 8/03/2012

5 mar 2012

Tempos de superheroes




                                                                José Paz
   Creo que a diferencia do que algúns pensan, o que de verdade hoxe necesitamos novamente son superheroes, dos de sempre, deses que cando o maléfico se lle daba por facer o mal eles daban estopa a rabiar. Que gozada velos actuar, eles si que sabían  facer distingos entre os homes de ben os outros, os villanos, eses que simplemente utilizan as vantaxes que a vida lles deu para foder vilmente. Non sei cal é o voso personaxe predilecto, eu que non teño preferencias, o único que lles pediría é que foran pragmáticos, que non se deixaran  amedrentar nin confundir polas circunstancias e menos polas mensaxes apocalípticas.

3 mar 2012


Iconos                                    Sexo Perfumado








   Ya de niño prefería dibujar mujeres que  jugar con sus  juguetes. Soñaba con Twiggy o Veruschka, modelos de la época, y hacía pasar a sus amigas por la secretaría del mismísimo Richard Avedon pidiendo fotos de las modelos  a las agencias. Así fue como conoció a Twiggy. Nada distinto de lo que haría cualquier otro joven obsesivo, todo artista lo es, por abrirse se camino en su oficio. Steven Meisel (Nueva York, 1954) empezó  trabajando como ilustrador, lo de fotógrafo vendría después llegando  a trabajar con las mejores revistas, entre ellas edición italiana y americana de Vogue, y en grandes campañas publicitarias de  Versace, Valentino, Dolce & Gabbana y Calvin Klein. Lo que de niño fue un deseo, de adulto superó la realidad, él fue el encargado de fotografiar a Madonna en aquel libro de desnudos de la cantante en 1992, y de él también se han dicho no pocas  petulancias, como aquella de que no salía de casa por ningún proyecto menor a un millón de dólares.
  Opium es un clásico en la perfumería de Yves Saint- Laurent, sus campañas publicitarias también. Un  perfume de alta concentración, creado en 1977, con nombre provocador, sinónimo de droga, pasión y embriaguez. Un aroma que sin duda genera dependencia entre quienes lo perciben, la misma que a un servidor le provocó, no el perfume –el más vendido en el mundo- sino la radical campaña planteada por el director y diseñador Tom Ford (Texas, 1961 ) y fotografiada por Steven Meisel en el 2000. Decir que como diseñador de Gucci, Ford, fue quien de levantar una marca, YSL,  por aquel momento en crisis.
La imagen de la pelirroja Sophine Dalh (Londres, 1977) sobre un satén negro, a imagen y semejanza del  perfume, es semiótica en estado puro,  sutil evocación de una imagen en otra, ella imitando el color del propio  frasco. La fotografía es,apoteósica, de una fuerza inusual, con una impresionante carga sexual que dinamita con todo. Imagen llevada al extremo, en algunos países la campaña fue premiada, España, y en otros, Inglaterra, directamente prohibida; de lo que estoy  seguro es que no deja a nadie indiferente. El propio perfume, por su nombre, ya había tenido problemas en algunos países. La voluptuosa modelo posicionada desnuda a imagen de Marilyn genera tormentas, y ese giro de cuello para observar y descubrir algún significado en su rostro es pura pasión.


Fotografía: Sophie Dalh, 2000
Autor: Steven Meisel
Campaña: Opium, de Yves Saint- Laurent.



Envolturas de silencio

E l invierno envuelve cada rama entrelazadas entre sí por el frío y la niebla que lo atrapa todo en un escenario de aventura. Todo es ...