Engulir un sapo

O seu aspecto é repelente, a pel, áspera e serodia. Ao mastigalos sentirás repetidas náuseas, froito do teu maxín e da fricción da pel contra o padal. Despois do primeiro todo será moito máis fácil.

C´est la vie

É curiosa a épica do xornalismo, a efervescencia de cartón pedra de onte dilúese hoxe cal balsa de aceite. É certo que as prazas seguen cheas, non de xente, si de fermosa poesía pintada, de ánimos de subversión e de desexos de loita. Os xornais tradicionais, aplicando a lóxica das novas, miran hoxe cara outro lado, ás molestas concentracións tan só lles quedan espacios residuais. O 15-M xa non é noticia nin no twitter. Quen lle bote unha ollada aos tuits decatarase de que todo foi un espellismo, e o que onte simulaba eterno hoxe resoa baleiro, infantil. As novas mandan, e os resultados electorais amotináronse cara unha dereita que agora reclama para si unha lexitimidade polarizada, a anos luz do plebiscitado. As furnas enchéronse de votos en branco e certos partidos tiveron máis representación. Velaí os logros das protestas. Mentres ao PSOE acumuláselle o choio, trala toupada electoral ábrese o proceso de primarias. Os mercados seguen voraces, esixindo até a última gota, léase reducción de déficit, sabedores de que trala globalización económica goberne quen goberne farano para eles. Sinto desacougo ao pensar que Dominique Strauss-Khan era a nosa esperanza.

Prohibido reflexionar

“Si votas igual, te joderán igual”

“Enseñamos democracia”

¡No Pasarán!

“Si no nos dejan soñar, no os dejaremos dormir”

“No queremos ser marionetas de políticos y banqueros”

“Yes we camp!

Spanishrevolution.

Sin casa, sin curro, sin pensión, sin miedo.

Desabrochen el cerebro tan a menudo como su bragueta.

Menos construcción, más educación.

¡Indígnate!

¡Prohibido prohibir!

No nos representan.

¡Democracia Real Ya!

(…)

Nota: que los árboles no nos impidan ver el bosque.

Asasinos de imaxes

Descoñezo se estaba armado. Antes de ser arroxado ao mar envolto nun lenzo branco e mirando cara a Meca, a Osama Bin Laden perforáronlle o cranio cun subfusil Mp5 de 9 mm.; as paredes da peza quedaron ensanguentadas con restos de masa cerebral espalladas por toda a sala. Minutos despois de provocar o óbito, membros dos ´Seal` que participaron no asalto tomaron imaxes a conciencia tanto do cadáver como dos outros restos. Hoxe o debate moral de Occidente é se seriamos capaces de soportar a crueldade das imaxes tomadas.

El futuro no era así

As cicatrices do artista

A arte contemporánea está sometida a unha deriva perigosa. Quen reduza a arte a unha mercadoría máis do espectro da inmediatez comunicativa estaría subordinando argumentos nada desdeñables como o proceso creativo, aspectos ideolóxicos, a resposta da crítica e a do propio público.
     Todo temos unha idea do que son as feiras de arte e a propia relación de estas cos medios. É curioso como entre esa marabunta obxectual sempre unha serie de pezas visibilizan máis que o conxunto, asidas estas á comuñón cos argumentos máis terreais e polémicos.
     Un tanto ao marxe destas cuestións, Vanesa Díaz e Juan Adrio fixeron a dúas mans un proceso de tese para a sala Alterarte. O resultado, un tanto árido e disperso, centrado máis no proceso de creación que no estrictamente obxectual, deixa a un lado a visualización plena do espazo. Un conxunto de pezas que fan da minúscula sala un exercicio cargado de complexidade ao que, por momentos, nos costa seguirlle o fío. Ninguén dixo que a arte tiña que ser doada. É precisamente no momento creativo, nos previos a este, nesas motivacións que levan ao artista a camiñar nunha ou outra dirección “nesa loita contra a capacidade de fabulación dunha idea” nas que se centra esta parella artística. É o punto de ignición, segundo o comisario Ramón Rozas. 
     A exposición, na que proliferan todo tipo de soportes, ten momentos moi poéticos como os deses pequenos lenzos suturados que nos deixan entrever as feridas, “lenzos que se recuperan da perda”. Outros que fan do baleiro un momento máis, á semellanza da propia natureza, como o do tecido de araña. Ou ese máis intenso e sutil do “tempo suspendido” da lúa chea que podemos percibir a través dunha Venus embalsamada. Son precisamente das feridas onde xurde o feito creador do artista, momentos dolorosos que dan paso a outros de deleite. A mostra non é brillante, a intención é outra: reflexión e análise; e a reflexión cínguese a ese efecto circular a través das obras que iluminan o conxunto e foxen do inmediato. 
Jose Paz, en La Región 3-05-2011.
Sala Alterarte, até o 6 de maio "el futuro no era así" de Juan Adrio e Vanesa díaz.

Que culpa teñen os peixes?

Seica Bin Laden non criará malvas, porque para criar malvas hai que estar morto e enterrado. Trala persecución peliculera que tivo lugar onte á noite no entorno residencial de Abottabad (Paquistán) a intelixencia norteamericana decidiu que o mellor para tan odioso individuo era que se fixeran cargo del os peixes, evitando así que outro país tivera que asumilo morto. As reaccións en USA foron de xúbilo, raudos estiveron tamén os nosos mandatarios facendo de palmeiros ante tan sorprendente nova. Obama está exultante. A vinganza cumprida, e co ínclito no fondo do mar evitaranse homenaxes. Que Obama non merecía o Nobel da paz é unha evidencia. Que ao mundo lle falta intelixencia, unha conclusión barata. Teño a impresión de que rematar así coa vida do máximo expoñente de Al Qaeda é o máis parecido a metela man no interior dun avespeiro, facer presión e pensar que sairás indemne. Hoxe os peixes aliméntanse coa encarnación do mal.