C´est la vie

É curiosa a épica do xornalismo, a efervescencia de cartón pedra de onte dilúese hoxe cal balsa de aceite. É certo que as prazas seguen cheas, non de xente, si de fermosa poesía pintada, de ánimos de subversión e de desexos de loita. Os xornais tradicionais, aplicando a lóxica das novas, miran hoxe cara outro lado, ás molestas concentracións tan só lles quedan espacios residuais. O 15-M xa non é noticia nin no twitter. Quen lle bote unha ollada aos tuits decatarase de que todo foi un espellismo, e o que onte simulaba eterno hoxe resoa baleiro, infantil. As novas mandan, e os resultados electorais amotináronse cara unha dereita que agora reclama para si unha lexitimidade polarizada, a anos luz do plebiscitado. As furnas enchéronse de votos en branco e certos partidos tiveron máis representación. Velaí os logros das protestas. Mentres ao PSOE acumuláselle o choio, trala toupada electoral ábrese o proceso de primarias. Os mercados seguen voraces, esixindo até a última gota, léase reducción de déficit, sabedores de que trala globalización económica goberne quen goberne farano para eles. Sinto desacougo ao pensar que Dominique Strauss-Khan era a nosa esperanza.