30 ago 2012

Xogando co lume # Gaelgo

José Paz

  En Fahrenheit 451, Ray Bradbury, ergueu unha horripilante trama para describir o futuro. Bradbury amaba tanto os libros que temía perdelos, ou o que sería peor, velos destruídos, como pasou coa biblioteca de Alexandría, queimada e arrasada. O protagonista da novela, Montang, un bombeiro cuxa misión non era a de sufocar incendios senón a de provocalos, queimaba libros por encargo gobernamental. Nese país de ficción estaba prohibido ler porque eso lles obrigaría a pensar, e o feito de pensar lles impediría ser felices, e o goberno non desexaba que os seus concidadáns foran infelices. Por sorte, Montang mudou de actitude. Para que ler diría Bradbury, si existía a televisión, que cinismo o diste home! Fahrenheit 451 é unha novela premonitoria, a tele de entonces hoxe sería a rede.
    Dicir que a algúns membros diste goberno lles molesta a cultura sería, ao marxe de inxusto, unha esaxeración, aínda que por momentos –suba do IVE– insistan no contrario. A felicidade é un logro persoal, a simpleza non. Nesa caixa de resonancia incontrolábel que é a rede escoitamos declaracións“asombrosas” de políticos de posibles que semellan vivir nun Fahrenheit 451 actual, que é a temperatura á que arden os libros. Na casa destes prohomes fai tempo que arderon todos, e non os botaron en falta. Nin hoxe nin onte a cultura necesita grandes axudas, tampouco inimigos “declarados”. Desde sempre –algúns políticos sábeno– a industria cultural demostrou ser coraxuda, espartana, a quilómetros do luxo. Pero hoxe o goberno vai camiño de ser a luz escura da cultura, do idioma, o oxímoro da vida. A decisión de subir o IVE é un xenocidio á intelixencia, unha medida contraproducente que tralos recortes xa vividos nun sector agonizante será o acabouse. A cultura é un dereito, unha necesidade vital que o Estado debe amparar, protexer como ave en extinción e non o contrario.Un incendio non se apaga con queroseno por moito que o intentes.

*Publicado no xornal La Región 30/08/2012

26 ago 2012

Jeff Koons & Cicciolina # Iconos


Iconos

Imagen: Jeff Koons y Cicciolina, "Ponies", 1991
Autor: Jeff Koons
Jeff Koons y Cicciolina
Jeff Koons
     Jeff Koons siempre ha sido un caradura, un vendedor, un artista capaz de convencer a todos de que sus obras son canela fina y no lo que parecen; Ilona Staller, Cicciolina, siempre ha sido ella, una actriz porno con las ideas bien claras. Ambos dominan el “show bussines”. Su boda no fue flechazo, si no una simple relación laboral entre el artista de fama que trataba de superarse a sí mismo, y la pornostar enarbolando una bandera en el terreno propicio, léase en la cama. Ella creyó que harían una película porno, el norteamericano también. A Koons el sexo le apasionaba, a ella ni te cuento, era su oficio. El artista se inspiró en los clásicos, en Adán y Eva, en la premisa de superar cualquier sentimiento de vergüenza y culpabilidad; así fue, al pie de la letra, sin censuras y en rabioso coito para que quedara para la posteridad. Sexo sin dobleces a la vista de todos, un trabajo de difícil digestión a medio camino entre la pornografía y el arte. Lo del matrimonio llegaría a los postres y duró lo de un suspiro, léase nada, en 1992 la pornostar y el artista se separan, de la relación entre ellos nace Ludwig, e interminables disputas. Un niño que Cicciolina arrebata a pesar de que la justicia norteamericana concede la custodia al artista y sobre el que Koons establece un duro pleito. Koons no pierde el tiempo y convierte el anhelo por el hijo que no puede ver en un motivo más de inspiración, mudando a partir de ahí su arte subido de tono en un argumento pueril al alcance de los ojos un niño. Son las “Celebration series”, coloristas y pulcras esculturas de objetos propios de la infancia que tanto gustan a los museos de todo el mundo.
     La serie que realizó con Cicciolina, “Made in Heaven”, es una obra de nivel para un artista cuya fuente de inspiración radicaba en la cultura popular, en lo kitch,  y que a partir de ese momento apostó por convertir sus pulsiones sexuales, su propia piel, en lienzo. No ha sido el único, sí en el método. El hecho de recurrir a una actriz porno y a su particular atrezzo de paraíso de cartón piedra le pareció un truco sencillo, se equivocaba. Ambos sabían venderse, ella aprovechó el affaire para promocionar su carrera, y Koons luchó porque en aquellos coitos filmados se apreciara intención y sutileza. Pero semejante material no le ayudaba a recuperar la custodia del niño, razón por la que se restringió su difusión. O eso dijo.

*Publicado en La Revista 26/08/2012

Déborah Vukusic # Moda


De Moda

Débora Vukusic, 33 anos, actriz e poeta


Metade galega, metade croata; metade poeta, metade actriz... que fácil construír unha identidade allea, erguer un fío e camiñar a través dunhas biografías trenzadas de antemán. Dicía Eugenio Dor´s que a arte de verdade, a que non minte, é a construída a partir de matices biográficos. Seguro que Déborah Vukusic comparte esa verdade. A actriz ourensá residente en Vigo, “como ten que ser”, desprende unha personalidade forte, deixase ver, arrastra moita vida tralos pés, detrás deses enigmáticos e remarcados ollos escuros se esconde un volcán capaz de cuspir lava pola boca, pero tamén capaz de destilar alegría. Hoxe gasta unha xovialidade contaxiosa, inquieta e moi sonora.
   Todos somos reféns dunha biografía, para o bo e para o malo, moitos somos quen de exorcizala cando nos peta, e tampouco hai que dar demasiadas explicacións. Se falamos de poesía, o mellor é instalarse na ambigüidade para que cada quen arrime cada peza ao seu interese. “Guerra de identidade” é o primeiro e exitoso poemario de Déborah Vukusic, fala diso, da súas visións sobre un conflicto que tivo lugar moi preto de nós e que a ela lle tocou aínda máis.
   A sesión foi moi divertida, ou eso creo. Descubro en Déborah a unha moza con moita expresividade, capaz de dar vida a moitas personaxes á vez; a primeira versión é a máis cañera, moi punkie advirte ela, coa que seguro se identifica, para continuar cunha segunda, máis feminina e calmada. E podía seguir así até o infinito, Déborah está chea de recursos...



José Paz












*Publicado na Revista 26/08/2012

23 ago 2012

Amigos para isto #Galego

En columna

A Feijóo o adianto electoral de Patxi López pillouno coa toalla na cesta, entre a crema solar e as gafas de mergullar. Sen ritmo e con restos de area entre os dedos dos pés, despois dun verán de cartón pedra. Agora tócalle falar, dicir está boca é miña, en non facer o mudo ou balbucir como tantas veces. É como se tralas novas recibidas desde Euskadi Feijóo, o Presidente, quedase reo de si mesmo e non lle tocase outra que responder ao rescate en forma de data electoral. Quen non fai moito semellaba un espello, unha nova maneira de facer política, incluso no parecido físico, bateuse en retirada e sen pedirlle permiso. Amigos para isto. A Feijóo non lle gusta que lle marquen o paso e a decisión de López é todo un órdago, e como tal resoou na mesa de Monte Pío.Agora ou nunca, outubro ou marzo.
Patxi López tivo a sorte de vivir no goberno o cese da violencia que non sería moco de pavo se as circunstancias foran outras, se o monte agora non fora todo oposición e se o País Vasco fora inmune á crise, que non é o caso. En Euskadi xa non se fala de ETA, fálase a mesma linguaxe ca no resto do país, e iso non axuda a un PSOE que se dilúe por minutos. A esquerda abertzale camiña imparábel cara un horizonte, o Parlamento, no que andan libres de pecado. As ocorrencias do Concello de Donosti ou da Deputación de Guipúscoa de momento non contan. Falando de ocorrencias a data da convocatoria, o día do anuncio do cese de ETA, semella tan inxenuo como o do 20 N de Zapatero. Agora quédannos as de Feijóo, tan hábil el en prognósticos, do “acabarei coa crise e o paro en corenta e cinco días” ao “non teño case competencia para loitar contra o paro”, habilidades estendidas tamén ao manexo das cifras, salvo que se contrasten.

   * Publicado no xornal La Región 23/08/2012

José Paz

22 ago 2012

Gente para todo # Malas ideas



José Paz. De la serie Malas Ideas
                                  

Es humano soñar con ese regalo inesperado que nos hará felices un instante. Reconforta mucho pensar que hay alguien al otro lado del umbral de la puerta que se acuerda de ti. Pero también hay personas a quienes les reconfortan otros comportamientos más aviesos. Imaginaros que alguno de ellos se cruzase en vuestro camino, alguien que decida emplearse a fondo para que vuestro existir, vuestro transitar por la vida sea zigzagueante como el caminar de un borracho. Sí, ya sé que todo eso sería pensar mal, tener malas ideas. Hay gente para todo. 

19 ago 2012

Pelota y punto, Óscar Vivian # Moda


De Moda

Óscar Vivian, 37 años, entrenador de fútbol sala.



José Paz








Me lo imagino al alba, en la profundidad del sueño, dando patadas a un balón que se resiste atrapado entre las sábanas. Seguro que a muchos españolitos, con menos fundamentos, les ocurre lo mismo tratando de ayudar a sus colores del alma. Que el fútbol victorioso gana cada vez más enteros no es secreto ninguno, su reino no es de este mundo. En realidad Óscar Vivian ya no da patadas, al menos sobre la pista, el que fuera habilidoso jugador de fútbol sala ourensano, todo un referente, ahora se dedica a difundir la estrategia y los valores de un deporte en el que cree. Habla de sus chicas del Ponte con pasión y es todo gratitud hacia su equipo; se ve que unos y otros cumplen.
Óscar calza un look potente, muy de futbolista. Mirada como de permanente mala leche y un punto de chulería, que en él se queda en eso, en la fachada; al oírlo hablar y escuchar su timbre de voz, apercibes que algo no cuadra. Al verlo currar y sacrificarse por su pasión ya lo tienes más claro, su vida es un puro reflejo de la entrega y pundonor que mantenía en la cancha.

*Publicado en La Revista 19/08/2012.

Que te pego, leche #Iconos

ICONOS

Imagen: José María Ruiz Mateos, 1992
Autor: Manuel H. De León/ Efe

José María Ruiz Mateos, 1992. Manuel H. De León/Efe

    Si obviamos el final de la historia, previsible y llena de damnificados, la figura de José María Ruiz Mateos, empresario y showman vocacional, prófugo de la justicia y reo ocasional, expropiado por el gobierno socialista de un sorprendente holding de empresas, e incluso eurodiputado con partido político propio, es reflejo de una sociedad hecha a trompicones pero parte imprescindible de ella. La biografía de este jerezano fino, conectado con el poder divino y el humano de las altas esferas, daría para cubrir la de decenas del resto de los mortales. Malabarista de las finanzas o precursor de la hoy común ingeniería financiera en paraísos fiscales, se creyó el rey del mambo hasta que sus hijos terminaron por confundirlo todo y liarla más parda si cabe.
    A Ruiz Mateos no lo perseguían los socialistas, ni Miguel Boyer, economista de pro y marido de Isabel Presley, no, pero así quería sobreentenderlo. Al jerezano le expropiaron Rumasa un 23 de febrero de 1983 bajo la acusación de bancarrota y amaños contables; entre las empresas estaba el Banco Atlántico que nutría de capital al resto de las firmas, y a él, la decisión gubernamental le dio alas para montarla cada vez que le fue posible. Fue una década intensa en la que la imagen del personaje, histriónica y sensiblera, ganó enteros en una sociedad siempre dada a indagar en lo grotesco y en jugar a la contra, somos así. Prófugo de la justicia era quien de aparecer donde menos se le esperaba, salvo cuando se fugó a Londres poco después de la expropiación, donde pasó más de un año hasta su detención y extradición en Frankfurt, año 1984.
    Fue quien de erguir de nuevo su imperio, misterios de la vida, de sacar tirón a su popularidad, bien para que se apiadaran de su causa o convertirse en hombre anuncio. Memorables los anuncios en los que parodiaba su caso en compañía de una doble de Isabel Presley. En el año 1989, el año en el que salió elegido eurodiputado, consumó su venganza sobre la imagen de un Miguel Boyer que declaraba en los juzgados, al grito de un sonoro “que te pego, leche” arrojó sobre la testa del ex ministro la rabia acumulada y la adrenalina suficiente para arengar a la España cañí. Qué singular aplomo el de este justiciero moderno, pensarían algunos.
     Sin embargo, la imagen del momento fue aquella en la que Ruiz Mateos apareció a las puertas de los juzgados donde se valoraba el caso Ibercorp, y bajo un disfraz de Superman  actuó ante los medios que no daban crédito a lo que tenían delante.

*Publicado en La Revista 19/08/2012

16 ago 2012

Se fose ministro non iría aos touros # Galego


José Paz
  O verán é para descansar, baixar a garda e deixarse de lerias, salvo que vivas da política e teñas que andar no tallo como alma en pena na procura de porvir. Antes, nos bos tempos, os ministros e conselleiros facían gardas e se alternaban entre eles para non deixar a casa desatendida. Agora non. Que o ministro Cañete golfeaba é unha evidencia, unha verdade prístina. El andaba de incógnito polo territorio adiante, e tamén nos touros mentres o país ardía, incluídos tres parques nacionais –Doñana, Garajonay e Cabañeros-. Foi aos touros por orden de Presidencia, tocoulle a el acompañar ao Rei –outro que xa non descansa- na corrida do Puerto de Santa María. Cañete obedecía ordes, claro que si, ademais, pola temática en cuestión, sempre mellor mandar a un ministro de agricultura que a un de xustiza por exemplo, aínda que o país arda, e non metaforicamente.
   Rajoy tamén estaba de días, ao diste ano en Pontevedra non se lle pode chamar doutro xeito, ademais coa oposición sempre tirando do rabo. Pena de país, que tempos aqueles de veraneos bronceados de Aznar ou de Zapatero, éramos outros. Agora nin puro en público con palmadiñas nas costas, nin touros, nin festas da Peregrina. Tampouco se toma un respiro Feijoo, aínda que estea oculto, salvo cando acudiu por Valdeorras para ver os restos calcinados dese Santigoso sempre activo. E non con aquel ridículo anaco de mangueira antesala dos recortes por vir, senón para dar o “pésame” pola pira montada e desmontar de paso a liorta deseñada pola oposición tocapelotas insistente en falar coma sempre de falta de coordinación, externalización de operativos e outras vainas. É que este país arde, sempre arde, e non polo lume, é que nos gusta queimalo.

*Publicado en La Región 16/08/2012

14 ago 2012

Malas Ideas (3) #Ilustración


   De Ilustración

    ...para ir de punta

     Flecha
José Paz

Malas ideas para armarse de valor (II) Ilustración

De Ilustración

  Sargento ( artilugios cargados de futuro )

José Paz

12 ago 2012

Malas ideas para armarse de valor # Ilustración


Malas ideas


       IM-PERDIBLE (  Artilugios cargados de futuro )
José Paz

O noso home do teatro. Fernando Dacosta #Moda


De moda
Fernando Dacosta, actor


José Paz










Dicía Oscar Wilde que “a terra é un teatro, pero ten un reparto deplorable”. A atemporalidade da expresión serve tamén para tempos escasamente poéticos. Porque un arte coma o do teatro que leva en pé máis de tres mil anos non pode desaparecer, é máis necesario ca nunca, porque nos vai na pel, o "único lugar onde a humanidade se enfronta a si mesma", Arthur Miller dixit. Seguro que Fernando Dacosta tamén o ve así; el  é o noso home, ourensán do 69, o home que se deixa a pel e a vida na pelexa cos escenarios e o público, alguén que sempre tivo claro como se fan as cousas, que primeiro hai que fidelizar aos espectadores para garantir os resultados e non ao revés. Un home sensato, cos pes na terra e o escenario na testa, un actor que soubo arrouparse detrás dun grupo de xente admirable e que reman cara unha mesma dirección, que como todos sabemos é algo loable, cantas veces nun equipo de xente ocorre o contrario. Os celos, as miserias, os egos fan moito dano.
Con Fernando Dacosta busco unha sesión especial, unha personaxe do seu perfil necesita unha atmosfera que o acompañe que non pode ser outra ca que se respira nun escenario no que se interpretaron milleiros de personaxes, que reviviron tantas veces como foron acompañados por un público necesitado de historias. Viste a súa indumentaria de sempre, o seu chapeu inconfundible, o seu aire de home concentrado e a barba de varios días. Na sesión non hai máis papel, el mesmo, nos arredores dun escenario tan familiar como a súa propia casa, ou é ao revés?

* Publicado en La Revista 12/08/2012

Y dios creó a la mujer, en bikini # Iconos




ICONOS

Bikini: diseño de Louis Réard
Imagen: Micheline Bernardini, 1946

Micheline Bernardini 
                                  
  Seguro que sí, que de haberlo hecho hoy, Louis Réard, aquel ingeniero francés metido en costuritas, lo tendría igual de crudo que en el lejano 1946 cuando visibilizó su radical invento. Por suerte su arrojo nos liberó a generaciones de padecer injusto recato, aunque para su presentación en sociedad tuviera que recurrir aquel cinco de julio a una jovencita acostumbrada a ver posar en sus pliegues miradas pecaminosas. La chica se llamaba Micheline Bernardini y trabajaba en un local de striptease.
     Hasta el descubrimiento de aquel bañador dos piezas que cubría el busto y tapaba las partes pudendas, la mujer que quisiera gozar del placer de las olas debía encorsetarse en uno de lana de tres kilos de peso que cubriera los muslos con un pantalón y con una camiseta de pequeño escote al torso, eso en teoría, en la práctica el rabioso invento de Réard quedó prohibido en países como Italia, Francia o España. Hasta alcaldes como el de Biarritz, en 1948 restringieron su uso, es que el insigne descubrimiento cayó como un trueno en una sociedad muy reservada y poco propicia a las alegrías que atentasen contra la moral. La iglesia evidentemente tampoco se quedó muda.
El invento de la discordia recogió su nombre de una actividad maligna pero exenta de prejuicios  a los ojos del mundo como fue la detonación de bombas nucleares, cuatro días antes en el atolón Bikini, un arrecife de las Islas Marshall; también hay que decir a su favor que el lugar está resguardado de curiosidad insana. Louis sabía que su invento sería explosivo, la bomba, la buena y de ahí el la denominación de aquel dos piezas que permitía a la mujer reinar bajo el sol.
El bikini no gozó de demasiada aceptación hasta que Brigitte Bardot nos descubrió qué era aquello de lucir un cuerpo de gloria, “Y dios creó a la mujer”, 1956, y se dejara ver para regocijo del personal ataviada de esa guisa por Cannes y Saint Tropez; y sobre todo la presencia de Ursula Andress, en “Doctor No”, 1962, cuando pletórica salía del agua refugiada en un memorable dos piezas con cinturón y cuchillo como añadidos. El resto de la historia es inercia, puro desarrollo de la física. En 1964 el diseñador Rudi Gernreich le dio una vuelta de tuerca al invento con el monokini mudando de la parte superior por dos tirantes que dejaban a la vista los pechos. 

*Publicado en La Revista 12/08/2012

9 ago 2012

Sete minutos de terror #Galego


   
José Paz
  Desde o seu refuxio pontevedrés o presidente Mariano Rajoy seguiu a aterrizaxe do “Curiosity” sobre a agreste superficie de Marte coma se fose unha proba olímpica máis,medalla incluída. O éxito é da Nasa, tamén da comunidade científica internacional, de todos. Trinta e seis semanas despois, tras eses famosos sete “minutos de terror”nos que a Nasa, e o goberno de Obama contiveron a respiración, a proeza técnica evitou que o traballo de tantos científicos e enxeñeiros, incluídos españois –a estación medioambiental é española– se esnaquizara contra o chan. A nave Curiosity pousouse delicadamente sobre a horadada superficie do planeta Marte, concretamente sobre o cráter Gale. Desde este robot non tripulado, con aparencia de todoterreo futurista e avanzados sistemas de exploración, non se tardou en enviar as primeiras imaxes, aperitivo dos valiosos datos que nestes vindeiros dous anos, un ano marciano, se suministrarán e que os científicos avaliarán convenientemente.
    Rajoy e o “Curiosity” teñen vidas paralelas. Tras moitos anos de traballo técnico e científico, o robot aterrou en Marte. Coa seguridade que dá unha ampla vitoria electoral, Rajoy asumiu tamén a pilotaxe doutra nave co propósito de endereitar o rumbo, e por suposto de non esnaquizala. Por iso cando na tarde do pasado luns, o presidente, que xa se marchara de vacacións coa idea do rescate na testa e a maneira de comunicar as vantaxes deste aos españois, non daba crédito que quen estaba ao outro lado da liña era un eufórico Obama disposto a dar unha lección de pilotaxe. Media hora de conversa, para falar da fazaña do “Curiosity”, de política, e de economía, por suposto. Tempo suficiente para comentar tamén as vantaxes en política das naves non tripuladas, ou tripuladas a distancia, ben máis económicas. Cuestión ante a que a un xa balbucíante Rajoy se lle oíu dicir “colgo que se escoita fatal”. “Debe ser a liña”, respondeu Obama.

*Publicado no xornal La Región 9/08/2012

Mar de sensaciones, Aquarium de Donosti

José Paz











                                   
  Hay lugares a los que no regresarás jamás, o de los que nunca conseguirás desprenderte del todo. Servidor del Aquarium de Donosti  de Donosti recordaba apenas cuatro cosas, su ubicación, al final de un puerto pesquero con verdadera actividad; su ambiente siempre bullicioso y turístico, en discurrir paralelo a unos concurridos restaurantes que te agasajarán  a su paso con aromas marineros que a buen seguro despertarán el  apetito; y un recuerdo inolvidable, mágico, más en  los ojos de un niño, el imponente esqueleto de cetáceo a incorporar a las mejores aventuras de cualquier cuento infantil. Muchos años después el esqueleto de la ballena seguía allí, mucho menos mágico pero igual de imponente. Imposible recordar cuando pudimos habernos visto antes, y en qué circunstancias, a buen seguro mucho menos luminosas. A día de hoy  las instalaciones están totalmente remozadas, gloriosas me atrevería a señalar para regocijo de los innumerables visitantes, muchos extranjeros, franceses e ingleses, el propio Alberto de Mónaco - su abuelo tuvo mucho que ver en su puesta en marcha del  acuario- se encuentra entre los visitantes más ilustres.
   Todo acuario alberga, al margen de valores científicos e históricos, virtudes también curativas, amparadas en lo netamente visual. Desde un punto de vista histórico el “Aqvarivm” de Donosti  nos enseña la evolución de las artes de pesca y la evolución de los propios navíos, en un entorno agradable y capaz de satisfacer todo tipo de visitas, desde la más interesada a la de puro compromiso. Lo más llamativo de las instalaciones, al margen de las múltiples especies  distribuidas a lo largo de las salas, tropicales y exóticas incluidas, es el “oceanario” atravesado por un espectacular túnel de 360º que si tienes la suerte de acudir en una hora no demasiado concurrida, la visión te resultará fascinante.  

5 ago 2012

Te compro el loro. # Ilustración


José Paz

Nota: el loro no es mío.

¿Y lo del Penalti? #Iconos


Iconos Sara Carbonero 
Foto: Iker Casillas y Sara Carbonero, 2010
Imagen: Telecinco.
Lugar: Johanesburgo, Sudáfrica

Iker Casillas y Sara Carbonero, 2010. Telecinco

Hay besos de madre, de amante, de cine; besos de traición, de lujuria o de adiós; besos sin sangre, luminosos, también de pasión. Besos que son locura y besos que son recuerdo, ¿quién no recuerda aquel primer beso? Dicen que la envidia y el odio en este país caminan  de la mano. A esta pareja de mozos "catódicos" se les quiere tanto como todo lo otro, particularmente a la periodista. Sara Carbonero, chica guapa y lista, como tantas otras que aparecen en un medio tan expuesto como el de la tele, pero la única que disfruta las mieles del éxito en cuerpo propio y también ajeno, el de su novio Iker Casillas. A ver quién tiene mozo con tanta mano que te atrape. A su pareja en este país hace tiempo que no se le discute nada, también es verdad que errores en su oficio tiene pocos, de tenerlos estos sí que serían un drama. Su caso es bien distinto, los gazapos en la profesión periodística son más comunes y de difícil disimulo, aunque trates de amordazarlos como le ocurrió en la pasada Eurocopa con el bueno de Iniesta. Porque el penalti o lo tiras o no, e Iniesta, el mismo que nos dio la alegría de Johannesburgo, lo tiró, y marcó, por muchos nervios que alegues amiga Sara.
Lo del beso es otra cosa, por muy profesional que te muestres ante el contrario siempre deja rastro. El beso emocionado de Casillas en riguroso directo en la entrevista con su novia reportera tras ganar el mundial es de esos que dejan huella, de esos que apuntan directamente a los miles, millones de españoles, a quienes les hubiera gustado ser ellos los destinatarios de tan osados labios. Besos de portero de fútbol, llenos de timidez de esos cuando te atrapa la emoción y se te acaban los argumentos, sin otra dialéctica posible pretendes con ello que lo digan todo, o casi.
 Besos sin cuerpo y en línea, con ánimo de sorpresa. Besos en la cadena de Basile, que de “números” y de esas cosas del corazón entiende bastante. Besos con destino a caja, que levantan a la audiencia del sillón;  también muy aplaudidos, como cuando los compañeros de Sara conscientes del éxito de la pareja, en lo deportivo y en lo otro, les animaban tras la victoria de la Eurocopa a repetir la hazaña del momento del tan sonado mundial, el emocionado fin de argumentos empleado por el genial portero. El problema es que nunca segundas partes fueron mejores, o al menos tan intensas.

*Publicado en la Revista 5/08/2012

2 ago 2012

Rescatados pola fe # Galego

José Paz

Seguro que ao señor bispo de San Sebastián, José Ignacio Munilla, non lle faltaba razón cando na homilía do día de San Ignacio, patrón de Guipúscoa, aconsellou aos cidadáns, fieis ou non, a doar unha paga extra a Cáritas. O prelado relaciona a actual crise económica coa perda de valores cristiás, co feito de posicionar o ter por riba do ser. Segundo o bispo Munilla, a crise económica é un “un pecado do que todos somos cómplices”, as institucións por gastar un diñeiro que non tiñan,  endebedarse e comprometer as xeracións futuras; as entidades financeiras por sustentar uns escandalosos beneficios anuais sobre uns cimentos económicos irreais, e insostíbeis, ademais da inmoralidade coa que se blindaron e se blindan os consellos de administración; da súa crítica tampouco se libran os cidadáns que mercaron o que non necesitaban cun diñeiro que non tiñan. O argumento máis saboroso quizais foi o relativo ao fraude fiscal, “polo feito de que sisar a facenda parecía estar por riba do campo moral”.
O prelado Munilla é un tipo singular, cuxas homilías están sempre ligadas á actualidade, se a deste ano está ligada á crise económica, a do ano pasado foi a necesidade do perdón etarra, ou a da educación fai dous anos. A solución de Munilla contra todos estes excesos no difire da que nos aconsella a protestante Merkel ou o católico Rajoy. Conectados coa divindade? Para Munilla a austeridade e o aforro son unha premisa necesaria, o acto de contrición que nos devolva a humildade.É que a relixión é a táboa de salvación incluso para os non crentes, a primeira intervención pública de Zapatero trala súa marcha foi co Cardenal Antonio Cañizares; igual que a única “exhibición” vitoriosa do presidente Rajoy foi ante o arcebispo de Santiago, Julián Barrio, trala “aparición” do Códice. Quizás en Santiago, e nos misterios da catedral por onde transitou durante tantos anos o electricista-custodio se atope a solución para soliviantar tanta miseria acumulada nestes anos de podedumbre.

* Publicado no xornal La Región 2/08/2012

Envolturas de silencio

E l invierno envuelve cada rama entrelazadas entre sí por el frío y la niebla que lo atrapa todo en un escenario de aventura. Todo es ...