Algo cheiraba raro no Montealegre dende o principio, comezando pola partida dos ideólogos dun proxecto tan persoal como complexo. A inauguración en plena canícula foi xa unha fatalidade manifesta. As improvisacións incrementaron os fallos, e os responsábeis pagan agora peaxe nas críticas, e nós, os cidadáns, a viaxe. Os erros son graves, non máis preocupantes que a intención de degradalo, de xardín botánico, de espazo de referencia, a un espazo verde sen máis; no medio 3,6 millóns de euros de inversión. A política, sen afastarse do chan, debe ser tamén ambiciosa, que ilusione e contaxie, e se o que falta é capacidade de xestión, o camiño é outro.
É inadmisíbel que Demetrio Espinosa,
exconcelleiro, e José Crespi, paisaxista, fixeran mutis por el foro, e os
encargados agora –tampouco aquí hai director- de interpretar esta delicada
partitura semellen un mar de dúbidas. Montealegre non é o problema, é a oportunidade,
igual que os soños non se fan realidade da noite para a mañá, os xardíns
tampouco. A crise non pode ser escusa de todo. Botánico ou non, Montealegre é
un espazo con historia, con interesantes restos de arqueoloxía industrial e agrícola, un territorio de costumes para facer os magostos e correr os amoríos,
para perfilar a cidade e a súa memoria dende esa atalaia privilexiada ao pé da
cruz. As paisaxes non existen como tal senón que son froito do intelecto, a
natureza en si mesma provoca o desorde e o caos, máis ou menos o que alí
existía. O reto de Montealegre é exportar a idea, involucrar á cidadanía, ir
máis alá da súa compoñente lúdica e de lecer. Desde as infraestructuras
creadas, e dentro dun espírito naturalista, deberíanse asumir propostas científicas, educativas e
artísticas de referencia; con espazos adicados ao estudio e a documentación,
bibliotecas e librerías especializadas, xunto con talleres e congresos no
entorno. Devolvendo á sociedade o invertido, non en cartos, senón en esperanza
e orgullo propio.
Publicado no xornal La Región o 22/092011
No hay comentarios:
Publicar un comentario