31 marzo

Din que a cara é o que nos diferencia, a que sustenta a expresión. Salvando as distancias, a cara é o que o adxectivo é ao nome nunha oración; a cara é o adxectivo da personalidade, o que nos acompañará sempre e do que a duras penas conseguiremos desprendermos. Pola faciana sabemos se unha persoa está angustiada, enferma, ou namorada; tamén descubrimos se é presuntuosa, insegura, ou sincera. E o que é peor, se nos esforzamos, veremos se o que temos diante é un vaidoso, un trepa, un mal nacido; ou incluso algo peor. O complicado deste exercicio é que do mesmo xeito que a maioría dos mortais somos cristalinos por natureza, tamén co tempo aprendemos a enmascarar a personalidade, é non fai falla ser actor. A política é moi dada a cambios de personalidade, a asumir roles incribles para quen fai nada convivía co resto dos mortais. Imaxino que o oficio de gobernar, por aquelo dos asesores, do despacho oficial, da responsabilidade, provoca mal de altura. É posíbel, aínda que na maioría dos casos o problema chámase doutra maneira. Admítense suxestións.