30 marzo

A velocidade non é un argumento inocente, é o máis parecido a unha enfermidade moderna aínda que historicamente vendéronnola como sinónimo de poder, de superación, de progreso, incluso de felicidade. A velocidade é o clímax da automoción. Quen non se deixou seducir por un vehículo descapotable, por algún deses fermosos dispositivos de catro rodas capaces de seguirlle a estela ao diaño. Sen moito esforzo a publicidade nos sacaba das escasas dúbidas que xurdían polo camiño. Houbo un tempo no que as autovías e autoestradas semellaban pistas de probas nas que sacar peito dos logros adquiridos nos concesionarios. Coches ateigados de cabalos marcando día a día os mellores tempos para despois ser conversa de café. En aras da seguridade, aínda que sen pórse de acordo, os gobernantes remataron con aquel proceso de desenfreo. A crise e argumentos economicistas de aforro enerxético obsequiounos con outra volta máis sobre o concepto de velocidade. A comunicación é a mensaxe que diría McLuhan, é como se a base de retardar os nosos desprazamentos quixeran facermos conscientes da nosa realidade actual: espartana e gris. Alguén pensou na publicidade para convencernos do contrario?