Portugal non é un fado, nin un estado de melancolía, Portugal é o máis parecido a un estado de pregaria infinita. A min sempre me chamou a atención o caracter cosmopolita dalgún do seus concidadáns, a facilidade para conectar co mundo. Falar das cousas que nos unen sería unha tarefa ardua, comezando historicamente polo idioma, o ardor guerreiro da época colonial, a historia común da multitude de pobos que pasaron polo territorio, e incluso un período de dictadura sufrido nos dous países, resolto de maneira ben distinta, no noso, o dictador morreu na cama. Aínda que entre veciños sempre existiu a desconfianza, dun tempo a esta parte, a raíz da crise crediticia e a dictadura imposta polos mercados, ambos países comezaron a ollarse con máis récelo. Trala dimisión do primeiro ministro portugués, José Sócrates, o seguinte paso é unha evidencia, unha sentencia en toda regra firmada polos mercados que son os que agora mandan; e non é o máis preocupante. O máis preocupante vai a ser a nosa actitude, pronto comezaremos a negar incluso cuestións de veciñanza, argumentado que agora somos un pais centroeuropeo de fala xermana que linda con algún lander alemán, e todo con tal de salvar o pelexo. Cuestión lícita por outra banda. Quo vadis Europa?
No hay comentarios:
Publicar un comentario