1 abril

A enfermidade fai de nós a antítese do desexábel. Dous días baixo os efectos dunha forte conxestión fixeron de min unha especie de goldracha con argumentos moito máis inconexos do habitual. É unha sensación moi ingrata sentir como se che agreta a gorxa cada vez que espirras, como a testa está a piques de rebentar ou como é eso de ter  a sensación de que a musculatura levita. E esto non é nada, o peor é cando no medio da noite, morto de sono espertas cada vez que a respiración non flúe adecuadamente, lease cada dous por tres; ou cando un ataque de tose furibunda che fai ver as estrelas. Baixo a pesadume do insomnio provocado escoitas os andares dos veciños, imaxino que tamén somnámbulos, o ruxir dos escasos coches que transitan pola rúa, os berros dalgún bébedo e noctámbulo. C’est la vie.