4 abril

A decepción é un sentimento cruel, por riba incluso da vinganza. Porque detrás dunha decepción suponse que houbo momentos ilusionantes, esperanzados e incluso vitais. Zapatero anuncia a súa marcha, como se esta non estivera xa anunciada, faino sen emoción pero con ánimo de sorprender, a súa derradeira decisión implica un apresurado cambio de chip ao Partido Popular; e ao seu líder, Mariano Rajoy, que xa se ve presidente, e está estudiando e practicando inglés, imaxinémonos que non na intimidade como lle ocorreu a outros. Zapatero deixou ao país e ao electorado de esquerdas desarmado, sen ánimo nin argumentos para a loita, demostrando que un optimismo malentendido, xunto a ineficacia do conxunto de asesores e dirixentes, provocou na sociedade un contaxioso pesimismo de psiquiátrico, unha precariedade social, ética e económica como nunca se viviu antes. A regresión vivida nestes catro anos é moito máis grave do que parece, a todos os niveis, non só no económico e social, a irresponsabilidade política deste goberno vai deixar fora de xogo a varias xeracións distintas, uns, directamente arroxados ao abismo, e os demais en estado de inoperatividade. Tan só hai un ente victorioso neste absurdo, o capital, que sempre sae a flote, aínda que non o faga de xeito equitativo.