A Coieira

Fai case un ano, co gallo da reapertura dun histórico local na Parroeira (A Merca), Ourense, uns bos amigos pedíronme que lles fixera unha mostra no local. Lles dixen que si, que lles faría algo exprofeso, eso si a condición era de que o resultado ía ser novidoso. Canso da deriva mercantilista á que estamos sometidos quixen que a peza resultante fose máis espiritual que obxectual, unha peza alimentada tan só de dous ingredientes: tempo e memoria. Seguíndolle o fío a miña historia persoal, lembreime da existencia dunha finca familiar na zona. Non foi fácil dar con ela, nin os meus pais nin a veciñanza tiñan as referencias claras. A finca existía si, pero en que estado, unha autentica selva. A través de testemuñas, fun dando cos marcos, toda unha experiencia que non esquecerei. Clarificando o asunto, tan só quedaba o traballo por diante; que facer cunha finca de cincocentos metros de silvas chamada “A Coieira” na que facía máis de corenta anos que ningunha alma camiñaba sobre ela? Imaxinaba atrapada a memoria dos meus antecesores nela, labregos, e á vez, a de moitos de nós. Duro asumir que daquel conxunto selvático podía saír algo de interese para a veciñanza. Viva a utopía! A decisión estaba tomada, baleirar o espazo e facilitar o acceso sería a mellor forma de retrotraerme no tempo, establecendo de paso eso si unha serie de premisas de acción e que o traballo resultante tivera interese, e a intervención, certa durabilidade. A natureza é caprichosa e todo o transforma. Baleirei o espazo, tracei falsos camiños que o circundan e invitei a toda a veciñanza a súa inauguración a sabendas de que alí literalmente non hai nada útil para eles, salvo unha fermosa ruína, unha metáfora de tempo e memoria. O exercicio é gratuíto, o tempo somerxeraa pronto baixo a maleza, pero o que non cubrirá xamais será a memoria individual e colectiva de todos nós.

Mañá ás 20 h. descubriremos o legado.