Viaxe no tempo

                              José Paz

    Non sei porque se irritan os sindicatos, nin os traballadores en xeral, non sei a que vén iso de encher as rúas de xente. Quen comprende o que lles pasou a eses estudantes valencianos do LLuis Vives que saíron á rúa en son de paz para protestar polos recortes na educación pública e os mazaron a golpes, nunha comunidade na que os responsables de que agora haxa que recortar seguen cargados de razóns e dirixen as porras...

       Teño a impresión de que ante a imposibilidade manifesta de volver á normalidade -nostalxia daqueles fastos megalómanos e debates políticos de altura nos que en interese da cidadanía se falaba do divino e do humano, lease Estatuto- o presidente Rajoy decidiu actuar como hai que facelo, cargado de razóns e dialéctica. Mentres os bancos, preocupados en agochar nos seus balances a avaricia, non abran a man para que flúa o crédito, nada mellor que flúa o sangue e o corpo da clase traballadora.

Lembro unha anécdota dun compañeiro que traballou un tempo para un empresario de fama, que mercé ao seu espírito austero e vexetariano cubría o xantar cunha triste mazá, lícito, cada un é libre de face-lo que queira, o problema era que pretendía así solucionar o xantar do meu compañeiro. Xa dende a oposición Rajoy vendeunos o ”acojone” como prescrición facultativa, e unha vez no goberno os sobresaltos xa son de altura e de recoñecido longo prazo, máis vale que sobre que non falte. Que á hora de dialogar empresarios e sindicatos se enquistan , hale, toma reforma, a quen lle importa a estas alturas que sexa de dubidosa constitucionalidade? Que si o déficit do previsto polo goberno anterior era do 6%, deso nada, do 8%. Nada mellor que agrandar os problemas, incrementar o drama, tocar realmente o fondo para que despois todo sexa mellorar.

      Oxalá que as verdadeiras intencións, a falta doutro modelo de negocio, non sexan as de montar unha gran axencia de viaxes para resarcirnos da imposibilidade de facelo doutro xeito, invitándonos a viaxar no tempo, ao pasado, como se fósemos menonitas.

*Publicado no xornal La Región 23/02/2012