Unhate, quérense...

Imaxinémonos por un momento que os desexos de Benetton se fixeran realidade, que Merkel e Sarkozy, Obama e Hu Jintao, Benedicto XVI e Al-Azhat foran en realidade parellas sentimentais, botarían polo chan o sentido da campaña da firma italiana porque estarían narrando un feito cotiá común a dúas parellas que se aman, e polo tanto tratando de trasladar a sociedade unha mensaxe carente de pulso.

   Non é o caso. Aínda que nos desexos da polémica marca comercial apuntan a que prime o amor no mundo, eles primeiro incendian o camiño e non precisamente con bicos . A verdade é que a estas alturas Benetton como grupo creativo non evolucionou gran cousa dende a saída de Oliviero Toscani como publicista omnipresente na  empresa, o esquema segue exactamente a ser o mesmo,  que os medios lle fagan a campaña a partir dun escándalo aparentemente controlado. O que pasa é que, ao tratarse dunha marca consolidada e unha estratexia ben definida, esta funciona. Eu de entrada lles pediría algo orixinal, máis se falamos dunha empresa que parte de premisas de corte social a hora de abordar as campañas. Europa, Berlusconi, Mario Monti, os mercados?  Que fuxan do fácil, do obvio, que deso por desgracia vamos servidos. É curioso como a metodoloxía do simulacro e a temática relixiosa excita aos artistas italianos. Monxas e curas bicándose en público, pero sobre todo a achicoñecida imaxe de Juan Pablo II morto por un raio de Maurizio Cattelan.