Écurioso cómo se articula o pensamento. Fai
un intre pensei en escribir algo sobre a
fotógrafa neoiorquina Diane Arbus (1923-1971), e non puiden evitar
asociala á imaxe doutra fotógrafa, Francesca Woodman (1958- 1981). Por que? As
dúas mulleres, norteamericanas, e suicidas. Ambas deciden rachar coa vida do
mesmo xeito, pero ese non creo que fora o asunto que me levou a asocialas. As
dúas indagan no tema do corpo, unha seducida polos referentes distorsionantes que
atopaba na rúa, seres aos que trataba de gañar para a causa fotográfica
e, a outra, perseguindo fantasmas interiores a través de autorretratos en espacios de aspecto sinistro e sobre os que reflectía unha
especie de fantasía romántica.
A imaxe destas mulleres, cuxa obra resiste
ben o paso do tempo, está moi
mitificada. Ambas atoparon respostas persoais indagando nunha certa
estética morbosa, escura, algo máis clara , alomenos en aparencia, no caso
de Diane Arbus. Era evidente que ás dúas tiñan actitudes de coleccionista, que no
caso de Arbus se aproximaba máis a dun coleccionista de rarezas animais, aos
que dotaba dunha pose fascinante gracias a unha gran mestría, mentres no caso de
Francesca a persecución establecida tiña a finalidade de pescudar no seu interior,
unha exploración de corte esteticista na que a pulsión sexual reinaba todo o
tempo.
O feito de asociar hoxe a vida destas dúas
mulleres ten unha explicación. Despois dunha vida tortuosa coa que racharon de
xeito drástica, a obra se perpetúa vigorosamente no tempo gracias á,
calidade da mesma, e ao esforzo das familias por manter vivo o seu legado,
cuestión de agradecer.
No hay comentarios:
Publicar un comentario