Cinco millóns de historias

A realidade do paro é como a dun fillo ilexítimo a quen se lle rexeita a paternidade para evitalo escarnio. A inacción política tratando de ocultala realidade pendurounos, chantaxe colectivo incluído, sobre o abismo. É difícil responsabilizarse de semellante situación dramática que botou pola borda proxectos de vida, abocou á sociedade a un pesimismo enfermizo e apuntala ao exilio económico –no mellor dos casos- aos seus fillos mellor formados. Sen demagoxia, nin botalas mans á testa, é posíbel que a máxima responsable fora a propia voracidade do sistema capitalista e a continuación a máis beneficiada, pero as cabezas destes responsábeis políticos han de rodar polo chan, igual que lle rodaron ás víctimas, a eses cinco millóns de concidadáns, e estes si que non tiveron responsabilidade algunha. Cando a un visionario cincento chamado Santiago Niño Becerra vaticinaba unha realidade socioeconómica como a que estamos vivindo non lle dabamos ningún crédito. Agora diagnostica un 30% de paro en 2012 e o fin da crise para o 2020. Deben rodar cabezas?