 |
| José Paz |
Penso
que é a distancia un bo argumento para describir as persoas, o matiz
necesario que orienta as nosas opinións nunha ou noutra
dirección. Imaxino que é a distancia, emocional e física, a que
nos leva a sinalar que certas infraestruturas son necesarias ou non
segundo o lugar onde nos desenvolvamos. Imaxino que é a distancia a
que pode levarnos a dicir que as obras do porto exterior da Coruña,
ou as da Cidade da Cultura son un puro desatino ou un dispendio. Creo
que é a distancia física e non outro argumento máis complexo o que
lle leva a alguén a cualificar de falido un proxecto coma o da
Estación de Montaña de Manzaneda. Esa é a razón que nos libera da
presión á hora de reivindicar ou non o desenrolo dunha área tan
extensa coma a do Macizo Central Ourensán, que se non son moitos os
individuos que a conforman, ou interesan menos, seguro que teñen
dereito a un futuro. Imaxino que é a distancia a que provoca os
silencios, demoras, ou xogos da yenka por parte da administración
galega ao respecto de Meisa, cando non a espantada por parte das
entidades financeiras implicadas no proxecto. Mais oxalá non sexa
esta, a distancia, a emocional e a física, a que nos impida chegar a
un destino razoable, o mellor posible, e non ao peche da derradeira
táboa de salvación para todos eses concellos que a pesar de estar
nun entorno natural privilexiado, non atoparon até o de agora razóns
suficientes para explotar turísticamente esa gran riqueza.
É
fácil aferrarse hoxe a cuestións de inviabilidade, de racionalidade
económica para demandar a fusión entre concellos e non formula-lo
argumento á inversa, que se fixo dende a administración para lograr
o efecto contrario, e evitar que o modelo das fusións sexa tan
envelenado coma infinito. Remato igual que comecei, penso que é a
distancia, a emocional, a que nos leva a aferramos á esperanza e a
esixir o futuro.
*Publicado no xornal La Región 1/03/2012
