Libia está tan cerca de nós que hoxe debémonos
tapar á vez o nariz e os ollos. Toda historia aínda que sexa triste garda unha mensaxe,
e a que se traslada do acontecido nese histórico escenario remítenos aos tempos
das cavernas. Axustizar a un ser humano, aínda que fora o demo, aínda que fora
no medio dun conflicto, convértenos no mesmo que del rexeitábamos. O agravante nesta
ocasión e que todo isto estaba avalado pola OTAN, lease todos nós, e foi ela
quen sinalou á víctima e a dirección da fuxida. A argumentación de que descoñecían que entre o convoi que estaban a disparar
se atopaba o tirano é surrealista. Todo o que está sucedendo en Libia cheira
moi mal, da crueldade vomitada nestes meses que durou a refrega non pode saír
un goberno democrático, cuestión que tampouco nos vai a quitar o sono. A trivialidade
dos medios coa sangue do tirano, a difusión na rede o axustizamento estanos a
trasladar unha mensaxe lapidaria e insoportábel, a humanidade estase a mudar nunha animalada.
