1 abril

A enfermidade fai de nós a antítese do desexábel. Dous días baixo os efectos dunha forte conxestión fixeron de min unha especie de goldracha con argumentos moito máis inconexos do habitual. É unha sensación moi ingrata sentir como se che agreta a gorxa cada vez que espirras, como a testa está a piques de rebentar ou como é eso de ter  a sensación de que a musculatura levita. E esto non é nada, o peor é cando no medio da noite, morto de sono espertas cada vez que a respiración non flúe adecuadamente, lease cada dous por tres; ou cando un ataque de tose furibunda che fai ver as estrelas. Baixo a pesadume do insomnio provocado escoitas os andares dos veciños, imaxino que tamén somnámbulos, o ruxir dos escasos coches que transitan pola rúa, os berros dalgún bébedo e noctámbulo. C’est la vie.

31 marzo

Din que a cara é o que nos diferencia, a que sustenta a expresión. Salvando as distancias, a cara é o que o adxectivo é ao nome nunha oración; a cara é o adxectivo da personalidade, o que nos acompañará sempre e do que a duras penas conseguiremos desprendermos. Pola faciana sabemos se unha persoa está angustiada, enferma, ou namorada; tamén descubrimos se é presuntuosa, insegura, ou sincera. E o que é peor, se nos esforzamos, veremos se o que temos diante é un vaidoso, un trepa, un mal nacido; ou incluso algo peor. O complicado deste exercicio é que do mesmo xeito que a maioría dos mortais somos cristalinos por natureza, tamén co tempo aprendemos a enmascarar a personalidade, é non fai falla ser actor. A política é moi dada a cambios de personalidade, a asumir roles incribles para quen fai nada convivía co resto dos mortais. Imaxino que o oficio de gobernar, por aquelo dos asesores, do despacho oficial, da responsabilidade, provoca mal de altura. É posíbel, aínda que na maioría dos casos o problema chámase doutra maneira. Admítense suxestións.