Imaxino
que cando te enfrontas á vida de verdade é o día que descobres o vertixe no
corpo, cando notas que a este, como se fora doutro, se lle encrespa o vello e
ti observas dende a distancia facéndote certas preguntas, ou tan só unha, por
que a min? Asuminos o día a día como ese folio en branco que se resiste a seguir
o ritmo e a dicción que ti lle marcas; dende a impotencia o seu desaire faiche sufrir. Se na creación tratas de resistir
ate que cheguen as ninfas e che estiren do brazo, vaia engano, por que na vida te
deixas atrapar polo tedio? Por que case sempre tratamos de camiñar sobre seguro,
cando o importante é facelo contrario? Con tento, non se trata de facer o
pánfilo ou o crápula.
Pensade que a vida é esa amante que aínda descoñece o que lle designará
o destino, darche calabazas.
