Imaxinémonos por un momento que os desexos de
Benetton se fixeran realidade, que Merkel e Sarkozy, Obama e Hu Jintao,
Benedicto XVI e Al-Azhat foran en realidade parellas sentimentais, botarían
polo chan o sentido da campaña da firma italiana porque estarían narrando un
feito cotiá común a dúas parellas que se aman, e polo tanto tratando de
trasladar a sociedade unha mensaxe carente de pulso.
Non é
o caso. Aínda que nos desexos da polémica marca comercial apuntan a que prime o
amor no mundo, eles primeiro incendian o camiño e non precisamente con bicos .
A verdade é que a estas alturas Benetton como grupo creativo non evolucionou gran
cousa dende a saída de Oliviero Toscani como publicista omnipresente na empresa, o esquema segue exactamente a ser o
mesmo, que os medios lle fagan a campaña
a partir dun escándalo aparentemente controlado. O que pasa é que, ao tratarse dunha
marca consolidada e unha estratexia ben definida, esta funciona. Eu de entrada
lles pediría algo orixinal, máis se falamos dunha empresa que parte de premisas
de corte social a hora de abordar as campañas. Europa, Berlusconi, Mario Monti,
os mercados? Que fuxan do fácil, do
obvio, que deso por desgracia vamos servidos. É curioso como a metodoloxía do
simulacro e a temática relixiosa excita aos artistas italianos. Monxas e curas
bicándose en público, pero sobre todo a achicoñecida imaxe de Juan Pablo II
morto por un raio de Maurizio Cattelan.
