Nin aclamacións, nin clamores, nin críticas exacerbadas nin soflamas de amor. Enfrontámonos a nivel municipal a unha lexislatura na que persisten retos cada vez máis importantes, e sabedores de que coa crise a cultura será a primeira en sufrir recortes.
Falo de cultura, que tal como onte diagnosticara Isabel Pérez, futura teniente de alcalde da cidade de Ourense, é unha área “suxeita á transversalidade”; como todo. Cultura é o deporte, o urbanismo, a economía; tamén as infraestructuras, o medioambiente, o termalismo; cultura é todo o que atinxe ao ser humano, pero tamén é certo que convén non confundilo todo en aras de clarificar os horizontes. Creo que a cidade na que vivo é rica en moitas cousas, herdadas a maioría; o legado intelectual e literario é o orgullo de todos os galegos. Tamén a excelsa cultura inmaterial, maiormente ligada á terra, que de xeito cíclico representamos. Magostos, os Maios, o Entroido, as festas do Corpus, a Semana Santa, etcétera adquiren sentido sempre amparadas na tradición.
Temos iniciativas que funcionan, relacionadas co teatro, o cinema ou os festivais de música, repercutindo na economía local, argumento que as xustifica, e fidelizando moitos públicos.
O debe penso que está nas infraestructuras expositivas, erráticas e confusas, nas que a programación é unha sorpresa que non é o mesmo que sorprendente, sen un fío rector ao que acudir, e moi afastadas do que acontece na comunidade galega. Sen ter unha política clara nas infraestructuras existentes, o gran reto vai a ser agora a qué se vai dedicar ese novo espazo cultural do Banco de España, e a quen vai a estar dirixido. Se non se supera a esfera do local dificilmente terá outro interese que o anecdótico. O problema da xestión cultural é precisamente a ausencia da mesma, non é cuestión de abrir os espazos máis nobres á cidadanía nun exercicio de democracia artística, senón de clarificar e visibilizar obxectivos e destinatarios. É certo que de cando en vez emerxen exposicións de interese, pero a falla de comunicación, de fidelización e de traballo curatorial ou de programación arruínan os logros.
Temos iniciativas que funcionan, relacionadas co teatro, o cinema ou os festivais de música, repercutindo na economía local, argumento que as xustifica, e fidelizando moitos públicos.
O debe penso que está nas infraestructuras expositivas, erráticas e confusas, nas que a programación é unha sorpresa que non é o mesmo que sorprendente, sen un fío rector ao que acudir, e moi afastadas do que acontece na comunidade galega. Sen ter unha política clara nas infraestructuras existentes, o gran reto vai a ser agora a qué se vai dedicar ese novo espazo cultural do Banco de España, e a quen vai a estar dirixido. Se non se supera a esfera do local dificilmente terá outro interese que o anecdótico. O problema da xestión cultural é precisamente a ausencia da mesma, non é cuestión de abrir os espazos máis nobres á cidadanía nun exercicio de democracia artística, senón de clarificar e visibilizar obxectivos e destinatarios. É certo que de cando en vez emerxen exposicións de interese, pero a falla de comunicación, de fidelización e de traballo curatorial ou de programación arruínan os logros.
A cultura a de ser un sector estratéxico que repercuta no emprego e na promoción da cidade, como? Estamos necesitados dun espazo dedicado á Xeración Nós, a nosa sinal de identidade, tamén dun museo da cidade que albergue aqueles elementos urbanos que reflictan os orixes, necesitamos xestores involucrados que fagan milagres cos orzamentos dedicados a estas áreas. Temos futuro? Moito.
