“Arriba la pestaña”

    O título é un agasallo de María Forqué, xa saben esa moza frívola filla de papá, amante de Loewe, que non a rasca e que vive coma deus. A estas alturas, que a campaña de Loewe levantou burbullas é unha evidencia, máis nun momento no que o que se leva é facerse o hara-kiri cada mañá ante o espello.

Un actor lle dá credibilidade ao seu papel cando creemos o que nos conta. Nunha película hai directores, escritores e un amplo elenco de xente que traballa para que todo marche. Na publicidade tamén, convén lembralo. O discurso de Loewe rememora o vello tratado marxista da alta e baixa cultura e a sociedade de clases. O luxo nin está nin estará en crise, porque non está ao alcance de todos. A publicidade cicela no noso subconsciente creándonos necesidades que antes non tíñamos, anhelando o consumo de obxectos perfectamente prescindíbeis como se a vida sen eles non fora posible. Cada quen que pense cal? O éxito do pirateo no top-manta non medrou por garantir a integración dos sen papeis nin para exorcizar ese racista que levamos dentro, non, senón para implantar o pego.

        Hoxe as redes precipitan a superficialidade nun entorno confuso no que o difícil é elaborar un discurso propio e o mais sinxelo é deixarse levar pola crítica insulsa, a arenga barata e a reflexión –un me gusta- todo a cen. Todo é guay. É iso ser libre? Se eu fora publicitario a miña máxima aspiración sería a de facer un anuncio –provocación- coma o de Loewe que incitou o autoflaxelo no millón de persoas que, nas antípodas de ser destinatarios da marca, caeron na trampa e amplificaron a mensaxe até o infinito; a publicidade non fabrica realidades senón que marca tendencias, crea soños. Igualiño que os actores de Loewe non son pijos, ou si, eles actúan para xerar un aparente relato biográfico como o que aparentemente callou na rede. Xa sabedes, “Spain is different”. Me encanta Loewe.

   *Publicado no xornal La Región 22/03/2012