As
imaxes de satélite resultan sempre fascinantes, a bo seguro polo que
describen, apórtannos unha visión
que dende terra non temos. Imposible
esquecer, trala bágoa de incendios do ano 2006, como foi o satélite quen evidenciou o que dende a terra xa intuíamos, que o país ardía de norte a sur. Coa imaxe
do naufraxio do cruceiro Costa Concordia pásanos o mesmo, evidencia varias cuestións, que por grande que algo sexa nada é infalible,
e que unha cidade flotante con 58
suites, 1500 cabinas, 5 spas, 5 jacuzzis, 5 restaurantes ecatro mil almas a bordo, é case
do mesmo tamaño que a da propia costa na que quedou encallada.
Descoñezo onde está o pracer de viaxar nunha cidade flotante rodeado de miles de seres ávidos de emocións, o que intúoo é cal pode ser a sensación de quedar, na
inmensidade da noite, a escuras e
escorado tralo impacto nas rochas, máis no centenario do afundimento do
Titanic. Do capitán, mellor non falar, parecese demasiado aos responsábeis de tantas incertezas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario