Cen días en Ourense

      A cortesía na política dura cen días, ás veces nin eso. Na sesión plenaria celebrada esta mañá cumpríanse estes, e notouse. O salón de sesións, solemne e rancio coma sempre, con esa querencia que lles pega a uns actores aburridos a rabiar, tampouco se trata de agradar a ninguén; tan só se lles pide que sexan resolutivos, que saiban xestionar e que a cidade prospere. Pois eso, no medio dun exercicio rudo, fachendoso e cínico transcorren sesións como a desta mañá. Hai concelleiros moi técnicos que presumen diso, sabedores de que é  a maneira de superar ao adversario; tamén didácticos, emulando estar con alumnos no medio da clase; resabidos e con ánimo de lucirse nas mocións presentadas; vitimistas, unha estratexia de defensa válida como calquera outra.

      Todo vale, aínda que un non comparta as formas,  neste exercicio necesario da política. O que nunca tiven moi claro é o desapego dalgúns co idioma, incluso co propio topónimo da Cidade, Ourense. Ate en cinco ocasións emerxeu Orense, a modo de sicofonía , imaxino que froito duns nervios de novato.